از “یادگیری آینه” گرفته تا “گاز پیک نیک” در سیما

در “نون خ 2” ، کیوان (پدر مهیار) نیز به دنبال گاز پیک نیک است و با همسر و دیگران در مورد این مسئله مشاجره می کند.

در فرهنگ مرجع ما ، براساس عزت و احترام ما ، بنظر می رسد که گاز پیک نیک به سمبل استفاده از تریاک تبدیل شده است ، اما چرا با خوشحالی از آن یاد می شود و حتی در رسانه ملی شوخی می شود؟ “مقیاس اجتماعی” در زیر پاسخ این سؤال را توضیح می دهد (یک جستجوی ساده در رسانه های معتبر می تواند منابع این داده ها را پیدا کند).
– اولین آسیب اجتماعی در ایران “وابستگی” است (“طلاق” و “حاشیه نشینی” در دسته های بعدی قرار دارند) ،
– بیش از 2.8 میلیون نفر در کشور مصرف کننده مواد مخدر هستند (10٪ معتادان زن هستند).
– ده میلیون ایرانی به مواد مخدر اعتیاد دارند (با در نظر گرفتن میانگین تعداد اعضای هر خانواده ؛ 3.3 نفر) ،
– بیش از 1.6 میلیون نفر از مواد مخدر به عنوان سرگرمی استفاده می کنند ،
– در سالهای اخیر ، تولید تریاک در افغانستان به 9000 تن در سال رسیده است.
تریاک (و مشتقات آن) بیشترین داروی مورد استفاده در ایران است (گل / ماری جوانا رتبه دوم).
– طبق اعلام سازمان های بین المللی ، ایران یکی از مصرف کنندگان برجسته تریاک در جهان است.
سن اعتیاد به 16 سال کاهش می یابد.

بیش از حد تلخ نباشید ، اما اینها نشانه هایی از استفاده گسترده از مواد مخدر در ایران (حتی برای لذت) است که یک ضد ارزش (استفاده از این مواد و اعتیاد) را به یک کالای با ارزش (یا حداقل خنثی) تبدیل کرده است. ) – یک چیز بد مثل بسیاری دیگر. شر نه بدتر و نه بهتر. در نتیجه ، امروز ارجاع نمادین به مصرف مواد مخدر دیگر منزجر کننده نیست (ایجاد احساسات و هیجان منفی). بدون شک ، این تحول فرهنگی / ارزشی را باید با توجه به تغییرات گسترده اقتصادی – اجتماعی ایران و سایر آسیب های اجتماعی درک کرد.

نادیده گرفتن این تغییرات و کاهش مسائل کلان / جامعه به سطح خرد و فردی منجر به سیاستهای متناقض و طنزآمیز شده است: در حالی که گاز پیک نیک (و کوکنار روی نان ، لباس بافتنی و چای آب نبات) به یک کتاب طنز ملی و یک سیگار تبدیل شده است. دودی. و سوپر مارکت ها به فروش می رسند ، قلیان جمع آوری و از بین می رود (و البته در زیر زمین).

خلاصه اگر در اواخر دهه 1981 با مجموعه “درسهای آینه” از اعتیاد می ترسیدیم ، اواخر سال 2011 با آن شوخی می کردیم .در این سه دهه ، مصرف مواد مخدر به یک بیماری و بیماری تبدیل شده است. یک خرده فرهنگ به عبارت دیگر ، بخشی از جامعه ایران این روش را برای تأمین نیازهای خود (یا کاهش نیازهای ناقص آن) انتخاب کرده است. اما چرا این پاسخ موقت و دروغین آنقدر گسترده است که دیگر یک شوخی تلخ و تلخ نیست؟

P.n.
راه دیگری وجود ندارد ، اما واقع بینانه تر در مورد موضوعات اجتماعی است و امیدوارم که نتیجه انتشار این تفاهم نامه ممنوعیتی برای استفاده از اصطلاح گاز پیک نیک در رسانه ملی نباشد.