برای انتقاد از محسن چاووشی

به گزارش رویداد برتر ، Etemadonline “محسن بوالهحانی نویسنده و روزنامه نگار نوشت:

“برگشتم. به شما گفتم زانو نزنید.”

به معنای معنی و به معنای گفتار

پس از «شره A» ، محسن چاووشی اثری جدید منتشر کرد که با تعداد زیادی و البته واکنش های مثبت بیشتری نسبت به قطعه قبلی روبرو شد. بیشتر واکنشهای منفی و انتقادی ، گویا مجبورم چیزی را زیر شکنجه بنویسم و ​​به طور کلی ، به نظر می رسد هدف اصلی و مشکل نشان دادن نام چاوز به عنوان شاعر در زیر این قطعه و خصوصیات شاعرانه این دو است. ترانه ، صدا و شعری که چاووشی ادعای آن را به عنوان خواننده و آهنگساز ندارد. آن را کنار بگذارید ، اما آیا می تواند کسی را از حق نوشتن شعر محروم کند؟

برخی از انتقادات این اشعار ، که سعی در بررسی سبک و متن مولوی ، به ویژه در آزمایش های وی با مسافت های طولانی و سرعت زیاد دارند ، غالباً مبتنی بر منطق هستند که می توان در زیر منطق متعارف معانی عادی قرار گرفت. این شعر بعضی اوقات به دلیل بی معنی بودن مورد انتقاد قرار گرفته است و معنی آن چیست …

دوستان عزیز! گاهی اوقات شنیدن یک قطعه و کنار گذاشتن آن بسیار آسان است ، اما اگر رسانه ملی ما تریبون ها را بدون خشونت به شما داده است ، به این معنی نیست که شما در زمینه های مختلفی متخصص هستید. البته این یک فاجعه است که سالها پیش برخی از حاضران را در قالب مجری-کارشناسان به ارمغان آورد تا هزینه دعوت از میهمانان تلویزیون و همه را کاهش دهد. ما در ذهن خود چنین نامه هایی نداریم. مدیران متعال.

آیا آن را به عنوان خوب نیست! این انتخاب همان حرفی است که می گوید چرا کسی شعر سروده است یا … دلیل آن مشخص است. زیرا او می خواهد آزمایش کند ، و او مطمئناً کسانی را که برای نادانان می نویسند ترجیح می دهد به کسانی که عجله دیدن می کنند.

بیا بریم

اما مشکل اصلی چیزی است که ما می گوییم. نام چاووشی در پای این آثار بود و اگر نام دیگری هم وجود داشته باشد ، آنها احتمالاً این دو دستگاه شلیک را ستایش و تحسین می کردند ، زیرا هنوز “سانتوری” و غیره هستند. اگر آنها می خواهند و اگر چاووشی نمی خواهد ، مجبور می شوند او را به قاضی ببرند. و مواردی مانند قاضی بودن ، به ویژه اگر کسی درک آن سخت باشد.

و بعد …

دوستان عزیز! منظور ما از این چیست؟ زندگی روزمره چیست؟ سنن شاعرانه ما چیست؟ معنای مشترکی که هنر ادبیات به ما داده است؟ کدام یک را چرا باید شعری که می نویسیم به چنین معانی نگاه کند؟ آیا لازم نیست که به طور تصادفی از این حس جلوگیری کنیم؟ کار شاعر شکستن این کاربردهای معنایی است. کار شعر رسیدن به این معانی و البته ضعف در نوشتن است. چه باید کرد که شعر چنین کند تا نویسنده تضعیف نشود؟

شعر معنا می یابد؛ ما قصد نداریم این را بطور کلی درک کنیم. پرسیدن شعر به معنای تحت اللفظی کلمه “درک” این است که ذات شعر را با یک ادراک و آزمایش شاعرانه جایگزین کنید ، از شعر بخواهید چیزی باشد که می خواهد در زندگی روزمره یا در بدن چربی سنت باشد. .

برای اشعار ارزشمند و درخشان ادبیات فارسی ، برخی از بینندگان این میراث زیبا را ترک کردند “زیرا آنها آن را به درستی نمی فهمیدند”. بسیاری از اشعار مولوی ، بیدل و دیگران تصور می شود بی معنی است. منظور ما از این دوباره چیست؟

چند سال پیش شهرام ناظری آلبومی به نام “مولوی” منتشر کرد. ستایش چند سال بعد ، استاد پرسید: “واقعاً چه کسی شاعر شد؟” سؤال شد این را خودم گفتم! حال فکر می کنم اگر محسن چاوشی خود را شاعر نمی نامید ، با این حملات روبرو نمی شد و با افشای نام خود چند سال بعد ، او بیشتر از حمله به عناصر این شعر انتقادی می کرد. اگر چنین است ، آنها قصد حمله به خود را دارند.

نکته آخر این است که او در حال حاضر دوست دارد نوشتن ، خواندن و آزمایش چنین چیزی را تجربه کند و ما ممکن است امیدوار و ناامید باشیم اما مطمئناً خودش را بهتر از هر کس دیگری می شناسد ، مکان ها و موقعیت ها و غیره. بدون کلمات بنویسید ، بخوانید و بنویسید و پرونده پرونده او همه چیزهایی را که نوشتم اثبات می کند … اما اگر کسی دوست داشته باشد و امیدوار باشد که چاووشی 10 سال پیش تکرار کند ، 10 ماه پیش درست است و باید ناامید شود. “زیرا این بازگشت ممکن نیست.”

پیش از این ، محمدرضا یزدان پرست ، روزنامه نگار و مجری تلویزیون ، نقدی از اشعار دو اثر آخر محسن چاووشی را منتشر کرده بود.

انتهای پیام