مرهم به پای ایران – رویداد برتر

به گزارش رویداد برتر ، این روزنامه ایران ورزشی وی نوشت: “من هنوز شرمنده ام.” سفر آن روز اشتباه گرفته است. چهره پیرمرد هنوز پیش چشم من است. این یک سفر معمولی نبود ، نمی توانست یک سفر ورزشی باشد ، حتی اگر من از پله های هواپیمای لعنتی با قهرمانان جهان و المپیک بالا می رفتم ؛ کاش افتادم! رنج یک نفرین است.

من هنوز هم می توانم پیرمرد را ببینم که با دستش روی شانه کودک ، به آرامی از میان جمعیت بیرون بیاید ، حتی وقتی چشمانم را محکم می بندم و همچنان از خودم می پرسم که زیباترین کدام یک است. مرد جوانی که صبح روز بعد در طبقه سوم خانه ای در یکی از محله های قدیمی تهران خودکشی کرد ، یا پیرمردی ناشناس زاهدان که گفته احسان است ؟!

***

غروب بود که من از خانه خارج شدم و وقتی به خانه برگشتم هنوز تاریک نبود ، اما در مسافت کوتاه سفر طولانی را تجربه کردم. این زمینه پر از درد ، احساس ، غم ، تأخیر ، تأمل ، تفکر ، انسانیت و عشق است.

آن روز در دره بابیان پنجشیر زمین نشستیم ، اما سقوط کردیم! وقتی هواپیما ساعت شش صبح سوار شد ، تهران تازه از خواب بیدار شد. آسمان پر از بوی دروغ جلوی تاج و دود بود و فکر می کردم طی یک ساعت و نیم بی خوابی من قطعاً هزینه می کند تا من را تازه کند اگر من روی زمین بلوچ ایستادم ، که می دانستم ابرهای برفی در زیر چرخ های هواپیما حرکت می کنند. آنها گروهی را تشکیل دادند ، این اندازه جذاب من را از خواب در چشمانم و باران در بیابان محروم می کند و زاهدان هوش من را از دست می دهد.

***

همه چیز برنامه ریزی شده بود ، در غیر این صورت تعجب می کردم. او قبلاً چندین بار سعی کرده بود با قهرمانان سفر کند ، اما من را ممنوع کرده بود که پس از زلزله کرمانشاه به راحتی این مسیر را از دست بدهم. با این حال ، من گفتم که می خواهم در بدترین مکان شریک زندگی تو باشم و آقای رسول پاسخ داد. ما دیگر به بدترین مکان نمی رویم ، کاری نیست که بتوانیم انجام دهیم (!) ، و وقتی این صحنه های دلهره آور را در شیرآباد دیدم ، من نابود کردم که اگر این بدترین مکان نیست ، پس کجاست ؟! من دیگر از آتش جهنم نمی ترسم ، زیرا من نزدیک جهنم فراموش شده جهنم را دیده ام که نزدیک تر از دره جذام در این فیلم وحشتناک تر بود.

این جهنم کجاست ؟! در جهنم ، مردم فکر می کنند که زنده هستند. فقر ، رنج و اعتیاد به دوزخ روی درها و دیوارها می رود و کورونا از ترس فرار می کند. جایی که ماسک شوخی است ، حتی اگر جدی باشد ، پول نیست.

***

دیشب که من روی تختخواب دراز کشیدم و نوشتم ، با خیره شدن به نقاشی آقای تختی – که به سادگی طراح بود ، تنه های بی شماری از درختان را روی شانه های خود انداخت و به ابرهای آسمان رفت – تعجب کردم که چه اتفاقی برای مردم نجیب در منطقه افتاده است. خوب؟ با چرخاندن به سرم ، به یک نقاشی فلزی مدرن در دیوار اتاق مجاور نگاه می کنم که شکل آمورف صورت ناتمام یک زن را به تصویر می کشد.

با آگاهی ، به یاد سخنان اصغر افتادم ، “اکنون که خوب به نظر می رسم ، پای بسیاری از بچه ها کفش هایی است که قبلاً توسط موسسه به آنها اهدا شده است.” و آنها را به مدرسه پسرانه شهید بندبار ، که مستقیم از فرودگاه زاهدان شروع می شود ، می اندازم. بود. وقتی رسیدیم ، یک کامیون و دو دستگاه وانت نیسان قبلاً بسته های اهدای عضو را از موسسه خدمات امام علی (ع) در منطقه شیرآباد منتقل کرده بودند.

از بلوچ جوان در پشت ون ، که برنج را پایین آورده است ، پرسیدیم: “نام این کوههای زیبا که در حیاط مدرسه دیده می شود ، چیست؟” وی در پاسخ گفت: پنجشیر بابیان ، اینجا دره پنجشیر است و این خیابان اول شیرآباد است. به اصغر می گویم “شیرآباد کجاست و شیرآباد کجاست!” “در مورد کدام شیرآباد صحبت می کنید؟” او با تعجب سؤال می کند. و این بار تعجب کردم و می پرسم ، “فکر می کنید از بهشهر آمده اید و از مازندران آمده اید ، آیا از آبشارهای سول آباد در جنگل های گلستان بازدید نکردید ؟!” من نمی توانستم باور داشته باشم که کشتی گیر کشتی بومی طبیعت و جنگل ها آبشارهای زیبایی را که هیچ کس از آنها نمی دانسته است ، ندیده ام. اما نه ، اگر او به شیرآباد نرفته بود ، آنگاه شیرآباد که آمده بود اگر به آنجا رفته بود برای تفریح ​​و سرگرمی به آنجا می رفت ، اما به دلیل قلبش به اینجا آمد تا به افراد نیازمند کمک کند. حالا دستان بزرگی که همزمان رقبای خود را بر پایه فرشهای مسابقه بنا نهاده بودند ، شبانه از ساری سوار شدند و به فرودگاه مهرآباد تهران رسیدند تا با سایر قهرمانان به مأموریت دیگری بروند و در زاهدان برخیزند.

***

بچه ها شروع به بسته بندی می کنند. آقای رسول نیز مانند این مسابقات قبلاً برنامه هایی را برای جلوگیری از ریزش موهای خود تدوین کرده است. این مانند تلاش برای شکست دادن خادرتسوی روسیه برای چهارمین بار است. همانقدر آرام و فروتنانه که کیسه برنج در دستان خود نگه داشته می شود ، بچه ها به پنج گروه تقسیم می شوند که هر کدام دارای دو دستگاه هستند. وقتی صندوق های رأی پر شد ، من متعلق به گروه عباس هستم. عباس ، یک راننده تاکسی ، و من با اتومبیل آقای معلم به خانه های بچه های فقیر که قبلاً شناسایی شده بود ، دنبال کردم.

لحظه منتظر آمدن فرا رسید. می خواهم یک نگاه دقیق داشته باشم و ببینم بچه ها چگونه به افراد نیازمند کمک می کنند ، اما باید اعتراف کنم که اگرچه من برای دیدن همه مکان ها و تصاویر آماده بودم ، اما دوباره تعجب کردم!

میدونی؟ این فقط فقر و اعتیاد نیست – که همه ما از آن متنفریم – این است که با گروهی از ایرانیان روبرو شده ایم که فراموش شده اند انگار که آنها در زمان و مکان دیگری زندگی می کنند. با پیشرفت اتومبیل ، زمان به جایی بازگشت که آنها چند قرن پیش از امکانات مشابه روستاها برخوردار بودند. وقتی به کوچه رسیدیم ، کوچه ، هر چقدر هم گسترده باشد ، بر روی دیوار خراب “امام علی کوچه” علامت گذاری شده بود ، و هیچ تابلویی از کوچه ، و همچنین برخی از خانه هایی که درب نداشتند مشخص شد. سوالی داشتم که خیلی بی سر و صدا و پنهان قدم زدیم و در گوشه و کنار پارک کردیم. عباس به همان اندازه دفاعی بود که وقتی کشتی گرفت و اصرار داشت که ما هرچه سریعتر بسته های اهدای عضو را به خانه مدرسه تحویل دهیم تا کسی متوجه نشود.

من اشتباه کردم ، هدف از این آرامش این نیست که مخفیانه به افراد نیازمند کمک کنید تا همسایه شما متوجه نشود و نیاز به سردرگمی داشته باشد. من نمی دانستم که آب اقیانوس ها آتش جهنم را خنک نمی کند ، و این بسته ها نیازهای نامحدود افرادی را که من به آنها احترام می گذارم را برآورده نمی کنند. وقتی عباس اولین بسته را به خانه اول تحویل داد ، چشمان رنگی دانش آموز می درخشید. این هدیه شجاعت او برای رفتن به مدرسه در شهر Undead بود ، اما این آرامش بخشش ، هر چقدر هم که عمیق باشد ، به همان اندازه کوتاه بود.

بوی بیگانگان تا جایی که به بینی سگ بزرگ و نازک همسایه نرسید ، به ساز انسان زدم و همه نیازمندان را از خانه در کوچه امام علی دعوت کرد. این بسته ها برای تشویق دانش آموزان لازم بود ، اما اگر کسی گرسنه نیست ، این موارد به ذهن خطور می کند. عباس شرایطی را تجربه کرد که به عنوان یک فرش مسابقه رخ داد. در هر صورت ، لیست امام علی کوچه تکمیل شد و همه چیز تا آنجا که ممکن باقی مانده بود ، از جمله موارد دیگر ، عدالت با او به اشتراک گذاشته شد. عباس گفت: “ما باید مراقب باشیم.” اینجا امن نیست. فقر این بندگان خدا را اذیت کرده است که می توانند از چاقوها برای دستیابی به بسته پشتیبانی استفاده کنند. او یک بار برای این کودکان چاقو نگه داشت و سعی کرد به او صدمه بزند. “مطمئناً ، این مرد عالی نیست ، و هیچ گناهکار و قربانی فقر و اعتیاد نیست.”

من از Abbast می پرسم ، “سخت ترین روز شما در چند سال گذشته – کمک به افراد نیازمند چیست؟” وی در پاسخ گفت: “روز بعد از سیل ، کمک های دولتی زیادی انجام شد و من به همراه آقا رسول و اصغر مجبور شدیم برخی کامیون ها را در کامیون های کوچکتر جمع کنیم. ما نفس می کشیدیم اما نمی نشستیم.” ما درد و بی حالی داشتیم. آقای رسول به دلیل درد کمر قادر به ترک خانه نبود. “

***

برای بارگیری مجدد به مدرسه برگشتیم. ماشین ها پر بود ، این بار من و اصغر به سمت دیگری رفتیم. من ، اصغر ، خانم معلم ، و حمزه و ابوبکر ، دو دانش آموز در مدرسه ، به دنبال ماشین آقای تاکسی بودند. علی رغم اینکه ابوبکر خواستار جهت دیگری است ، ما باید یک راننده تاکسی را دنبال کنیم که در مسیر درستی نبود. من به طور تصادفی به برنامه موسیقی موبایل ام رسیدم و صدای خواننده بلند شد ، “کوچه کنار کوچه ، خاک ، در و دیوار شکسته ، مرد روستایی با پاهای بی حس …” مثل این بود که او از قلب ما آواز می خواند و همراه ما بود.

در حالی که از زیر انبار فروش فلافل عبور می کنیم ، اصغر از حمزه و ابوبکر سؤال می کند ، “آیا این آقا فقط در خیابان کوچه عقب فلافل می فروشد ، یا چیز دیگری؟” ابوبکر پاسخ داد: “همه چیز بجز فلافل فروخته می شود!” نیازی به گفتن نیست که در مثلث برمودا انواع مواد برای شکست مردم وجود داشت و مرد فلافل غیرقابل توصیف همه را مانند یخ در گرمای زاهدان ذوب کرد. حمزه ، که نام همه محصولات را ذکر کرده بود ، فقط او را خانم معلم نامید ، که او نیز دانش آموز خوبی در مدرسه ما بود و جوابش را شنید ، “خانم! “ما از جای دیگری نیستیم ، بنابراین این محلات ، این چیزها در اینجا عادی است.” او درست بود و من دو چیز دارم؛ فقر و اعتیاد. به اصغر می گویم ، “شما مرگ را در اینجا می بینید ، آیا شما در وضعیت بدتری قرار داشتید؟” جواب: “هنگامی که سیل جاری شد ، من و عباس به بعضی از افرادی که در یک جزیره کوچک به دام افتاده بودند کمک کردیم. در آنجا من مرگ را با چشمان خود دیدم. دیوارها هر لحظه در آب افتادند و جزیره کوچکتر و کوچکتر شد. ما آماده هستیم ، این پایان خط بود. جریان آب چنان نیرومند بود که کامیون را حمل کرد ، فقط یک معجزه می تواند ما را نجات دهد. هر لحظه که به مرگ نزدیکتر و نزدیکتر می شویم. کل جزیره زیر آب می رود ، من نمی دانم چه اتفاقی افتاده است فشار آب برای چند لحظه کاهش یافت ، بچه ها در آن طرف رودخانه به سرعت تمام چوبهای بلندی که از نی ها گرفته بودند را به آب انداختند و دقیقاً چون جزیره از بین رفت. “کاملاً غوطه ور شد. با عباس ، قلب خود را به دریا انداختیم و نجات دادیم. “

***

ما مجبور شدیم نیمی از راه را تحویل بگیریم تا یک بسته را به یکی از خانه های دانش آموزان تحویل دهیم و به محض اینکه متوقف شدیم ، کسانی که می خواستند بیایند. ابوبکر گفت: “من به او گفتم که این مسیر را طی نکند.” آیا از محله پایین گزارش شده است که کارمندان این مؤسسه آمده اند و همه منتظر بودند ، اما آیا گروه هدف موسسه خادمان امام علی ابن ابی طالبان برای حمایت از شرکت کنندگان و دانش آموزان مدرسه نبود ؟! بله ، این هدف و استراتژی مناسب برای ترغیب خانواده ها و فرستادن فرزندانشان به مدرسه بود. زیرا ممکن است ثروت ، دانش و خوشبختی به ارمغان نیاورد ، اما بدون شک دانش مانع فقر مطلق ، جهل و بدبختی است. اکنون ما آنجا بودیم و کلی به آن احتیاج داشت ، اما اولویت هایی به خانواده هایی داده شد که فرزندانشان به مدرسه می روند اما کسانی که در آن جمع بودند نتوانستند قفسه سینه پیرمرد را رد کنند و بسته هایی را که تاکنون در جلوی خانه ها سعی کرده بودند به بچه های مدرسه تحویل دهند. نه در دست پیرمردی نابینا ؟! هنوز صدای او همچنان در گوشم زنگ می زد که دست خود را روی شانه کودک در کوچه دفن می کرد و با صدای لرزان او گفت: “کور هستم ، چشمانم جایی نمی بیند ، به ما کمک کند.” من بی رحمانه تر از این حرف ها هستم که وقتی بدترین صحنه ها را می بینم در قلبم لرزید ، اما این دیگر یک عکس دلهره آور از جذام مشهد نیست و نه فیلم “خانه سیاه است” از فروغ فرخزاد که به خودی خود … نمی دانم! آنچه را دوست دارید نامگذاری کنید؛ “من مرگ را رنج در بستر فراموشی و انقراض ، همراه با همه رنجها می نامم.”

***

من خیلی خسته ام. من آن را به خودم نمی آورم ، و نمی خواهم آن را داشته باشم ، در غیر این صورت قلب من می خواهد یک خنده هیستریک بخواهد تا شما را مانند یک شوخی گریه کند. محیط برای آنها چه کرد ، سهل انگاری با این قربانیان انجام داد؟ بار دیگر خوش شانس بودم که پیرمردی را ندیدم که به گفته هادی آنقدر تحت فشار مردم بود که در آب خالی افتاد وگرنه او باید هر شب در بیرون از تصویر غیرقابل توصیف پیرمرد نابینا سوگوار شود. این آینه ها تمام قد از آینده همان فرزندان شیرآباد بود که لازم نیست.

***

در دور سوم به هادی و قلب زاغه برخورد کردیم. من به دنبال یک ماشین هستم ، آقای هادی ، ماشین آقای معلم. جایی برای تحویل بسته ها به خانه وجود نداشت. کل محل در طبقه خیابان بود و همه آماده دریافت بسته های اهدای عضو بودند. به قول ارتش ، “همه آنها نیازمندند و به همه آنها می رسند.” با هر کوشش ، بسته هایی را که باید به بچه های مدرسه می رسید تحویل دادیم و مابقی را بین ساکنان کوچه توزیع کردیم. ممکن است اگر من یک ویدئو از لحظه پخش هادی بسته های لازم را به شما نیازمندان نشان دهم ، به من اعتقاد ندارید. هادی آنقدر تحت فشار قرار نگرفت که با کشتی بویارسار سایوتوف کشتی بگیرد یا وقتی دوئل فراموش نشدنی را روی تشک با مهدی حاجی زاده ترتیب داد. وی گفت: “تمام بدن من صدمه دیده و صدمه می زند.” من تماشا می کردم که مردم برای رسیدن به ماشین و گرفتن یک بسته ، کوچه را پایین می کشند. هادی راست گفت: “ما که معدود افرادی را می شناسیم که ما را می شناسند و هوا نمی توانند هزینه های معمول خود را در این مدت تحمل کنیم. چه کاری می توانند انجام دهند که بسیاری از آنها حتی ممکن است ماهانه 200000 تومان هم نگیرند؟”

***

با دیدن این تصاویر متقاعد شدم که رفتن به مدرسه و کسب دانش بهتر از ثروت است ، بنابراین من کنجکاو شدم که زودتر به مدرسه بروم ، اتومبیل ها را پر کنم و با گروه بعدی به یک محله دیگر بروم. این بار در ماشین بودم. ، این آقای احسان و آقای معلم بود و البته ماشین دیگری که پر از بسته های پشتیبانی بود. چند دقیقه بعد به یک مدرسه کوچک رسیدیم که با جمعیت زیادی در مقابل او قرار گرفتیم. آیا به همه چیز احتیاج دارید؟ چطور ممکن است ؟! اما نمی توان این کار را انجام داد. این سرزمین رنج است. در لوله های خیابان های مجاور آب وجود دارد ، اما نه به آنها. برق و رعد و برق وجود دارد ، اما برای پابرهنه نیست. با این وجود ، نظم و انضباط در مدرسه حاکم بود ، وگرنه کار ما توزیع این بسته ها در جماعت نبود. مدیر اصلی ، سرپرست و معلمان خواستار تحویل بسته ها به مدرسه برای دانش آموزان و والدینشان بودند. وی گفت: “بهتر است” ، پس از تحویل بسته ها ، مدرسه را کنار احسان می گذارد. “معلمان دانش آموزان را می شناسند و خود بسته ها را به آنها می دهند.” همانطور که منتظر ماشین هستیم ، بانک در سراسر خیابان توجه را به خود جلب می کند. از خودم می پرسم ، آیا بندگان خدا توهین می کنند که آنها چنین بانک بزرگی را در اینجا افتتاح کرده اند و همه نمی دانند سوئیس است و فکر می کنم ، “سوئیس که منابع و معادن زیادی ندارد ، به ما خیلی احتیاج دارد؟” او با گرمی می گوید: “ما باید برای یک سالخورده بسته بندی کنیم که شناسنامه ندارد”. پیرمرد شناسنامه ندارد؟ چه کسی دیگری است و احسان آن را برای من تعریف می کند: “داستان زندگی قدیمی زاهدان. او و اجداد و نیاکانش چندین نسل در این زمین زندگی می کردند ، اما هنوز شناسنامه ای در دست نیست. هربار که به سمت او می روم ، او گذشته را به من می گوید. از پدر و پدربزرگش که در این منطقه سکونت داشتند. او می خواهد گذشته را بشناسد ، شما باید با او بروید. داستان سیستان و بلوچستان پیش از 250 سال گذشته است ، اما تاکنون وی تا چه اندازه شناسنامه ای به وی صادر نشده است؟

***

فکر می کنم در سفرهای قبلی به سوال آقای رسول پاسخ داد ، وی پس از کمک به دو گروه نیازمند ، از قهرمان گروه کمک پرسید: “کدام یک بدبخت بودند؟” بعد از اینکه فکر کردم کدام یک از این ناراحت کننده تر است ، تصمیم گرفت یکی به آقای رسول بگوید و این جمله معروف را به من یادآوری کرد: “خوشبختی فاصله یکی از بدبختی هاست” ، اما آیا فاصله ای در اینجا وجود دارد؟ بله ، هرچه مسافت اینجا باشد ، فاصله کلاس است.

در اینجا مردم به دنبال خوشبختی نیستند بلکه برای زندگی بهتر تلاش می کنند تا خوشبخت تر و زنده نمانند. من غمگین ، غمگین هستم زیرا باید در چنین سرزمین ثروتمندی فقر بسیار ببینیم. چرا مسئولان فقط باید در زمان انتخابات وارد شوند تا یک زن نیاز به یک بسته حمایتی اضافی به او نرسد ، این حمایت را با تبلیغات انتخاباتی اشتباه گرفته و به رسول خادم می گوید ، “من خودم به شما رأی نمی دهم ، اجازه نمی دهم کسی تسلیم شود.” رأی دهید. “اما زن غوطه ور و کودک نوپای او – که توسط مؤسسه شناسایی و با آنها در ارتباط بودند – برای تهیه و دریافت بسته پشتیبانی – از شما سپاسگزار بودند ، حتی اگر او نمی توانست یک کیسه برنج را بلند کند ؛” زیرا او خیلی خوب می دانست که این کمک برای قلب و بشریت است. “

پیام تمام شد