جلال شایان (پرویز پورحسینی) در اولین شب صلح پس از همه وقایع خسته و خفه به نظر می رسید. وکیل دنیا را دید و مقاری که از ابتدا فهمید عشق نوشین (یکتا ناصر) بوی خون می دهد ، علیرضا فهیمون (مهدی پاکدل) در حال آماده شدن برای رفتن است. شکستن قلب. عزیمت قریب الوقوع او در پایان این عشق غم انگیز به همان اندازه تلخ شنیدن خبر مرگ او در این جمعه ناامیدکننده بود.
اولین شب آرام (احمد امینی) ، یکی از بهترین برنامه های تلویزیونی دهه هشتاد ، بخشی از حضور پورحسینی تماشایی است. جلال شایان همان نقشی را داشت كه توانایی ، كرامت و آرامشی كه پورحسینی همیشه داشته است و به طور كلی در آن زمان در سایه نقشهای منفی دیده نمی شد یا كمتر دیده می شد. این صورت استخوانی و اندامهای باریک کمی عصبی و خشن به نظر می رسید. اما هر چه بزرگتر می شد ، چهره او مهربانتر می شد و نقشه ها مثبت می شدند.
پورحسینی که دیپلم تئاتر گرفت پس از پیروزی انقلاب در سینما مثمر ثمر بود. او غالباً در نقش های فرعی بازی می کرد و در بعضی از آنها به همان اندازه نقش های منفی که در فیلم “طلسم” (داریوش فرهنگ) یا “ایستگاه” (صمدی یدالله) تجربه کرد خیره کننده بود. در هر دو فیلم ، او ترکیبی از پیچیدگی ، تلخی و خشونت را ارائه داد و شخصیت های خاص و باورپذیری را خلق کرد. پدر در فیلم “باشو غریبه کوچک” (بهرام بیضایی) کوچک است ، اما حضور او سنگین و موثر است. تلخی اوضاع پدر ، که در سکوت ، خسته و ناامید به خانه بازگشت ، در چهره رنج دیده پورحسینی تبلور می یابد.
همانطور که کار در سینما را کمتر شروع کرد ، تولیدش در تلویزیون بیشتر و بیشتر شد. خبر کمی از دوبلورها بود و هرچه ضبط صحنه رونق می گرفت ، صدای خوب و بالغ او به یک شخصیت و بخشی از بازی او تبدیل می شد. صلح و بلوغ جلال شایان همراه با دانش و مهارت او بدون صدای پورحسینی تصور نمی شد. پورحسینی قرون وسطی را با انتخاب های تلویزیونی مشخص کرد که اغلب کارهای با کیفیتی بودند. اگرچه از تئاتر و سینما دور بود و به دلیل سن و سال کمتری نقش اول را ارائه می داد ، اما توانست نقش های مکمل را به بهترین شکل و در آثاری که درجه یک نبود ، همیشه بالاتر از دیگران بازی کند. . مانند هر بازیگر خوب دیگر ، حضور و نام او اعتبار کار را افزایش می دهد. بازی او در سریال های “بیداری” ، “مایکل” و “عنوان” به یاد ماندنی است ، نقش های زیادی در کارنامه او وجود دارد که همه آنها به درستی و درست بازی شده اند.
او پس از کار با مدیران سینما ، در دهه هشتاد با “قاتل اهلی” درخشید. نقش حاج آگور نوربخش متناسب با سن او بود ، به دلیل تجربه و تسلط در این نقش ، وی توانست از گفتگوهای شیمیایی ویژه ای لذت ببرد و متناسب با ظاهر و سلیقه خود نقش خود را ایفا کند ، اما به هیچ وجه تصنعی و اغراق آمیز نبود.
پرویز پورحسینی بازیگر درجه یک بود ، شاید کمتر در مورد او گفته شود. اما این از اعتبار آن نمی کاهد. او یک بازیگر نامحدود است که کار بسیار خوبی انجام داده است. حرفه ای تمام عیار که اهالی رسانه به خاطر شخصیت محترم و مودب وی ، در کنار بازی های خوبش از آن یاد می کنند. عزیمت وی در این روزهای دشوار به هیچ وجه انتظار و غم انگیز نیست ، جای او برای همیشه خالی است.
258258