در تالاب ها ، رشد بیش از حد گیاهان در بهار و کم آبی در اواخر بهار خطر را افزایش می دهد و در خشکسالی کمبود رطوبت خطرناک است. بسیاری از این عوامل را می توان به عنوان یکی از عوامل اصلی اشتعال در زندگی طبیعت کشور روشن کرد.
در ایران به ندرت یک عامل طبیعی (مانند صاعقه) برای آتش سوزی پیدا می کنیم و این واقعیت که مردم به طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث آتش سوزی در جنگل ها و کوه های وحشی می شوند. نادیده گرفتن آتش شکارچیان ، کوهنوردان و چوپانان و خاموش نشدن کامل آنها پس از استفاده ، مقداری زباله مانند شیشه که می تواند نور خورشید را متمرکز کند ، سوزاندن مواد ریخته شده در مزارع پس از برداشت محصول ، فعالیت غیرقانونی کارگران معدن زغال سنگ و تغییر آب و هوا. یا اختلافات شخصی و تلافی جویی از عوامل آتش سوزی های طبیعی است.
بد نیست که در اینجا به یک عامل “موریانه” اشاره کنیم. دهها میلیون دام در کوههای زاگرس چرا می کنند و ده ها هزار چوپان غذا ، چای و آب گرم خودشان را اغلب با سوزاندن بوته ها ، بوته ها و شاخه های درخت درست می کنند. در کشوری که دارای منابع عظیم نفت و گاز است ، این نوع تأمین سوخت واقعاً غیر موجه و شرم آور است. سوزاندن ده ها هزار چوپان و گیاهان و شاخه های بیشتر در روز (همراه با کارهای مشابه توسط تعداد زیادی از گردشگران) عاملی است که مانند موریانه ها جنگل ها و مراتع ما را می بلعد و تأثیر جامع و طولانی مدت آن حتی بیشتر است از آتش سوزی های بزرگ دادن چراغ های نفتی یا گازی به چوپانان و ساخت سیستم های تأمین سوخت کارآمد برای آنها نه تنها می تواند موریانه سوختن طبیعت را کاهش دهد ، بلکه از درصد قابل توجهی از آتش سوزی های گسترده جلوگیری می کند.
از سوی دیگر، تجربه سازمان های غیردولتی در جذب و آموزش چوپانان نشان داده است که این گروه همچنین می توانند در پیشگیری از آتش سوزی و مهار آتش نقش اساسی داشته باشند. در سال جاری ، در چندین نقطه از زاگرس (مانند روشنکوه ، استان فارس) چوپانان و سایر گروه های محلی از ابتدا با استفاده از کوله پشتی یا ترقه و دمنده تهیه شده توسط فعالان محیط زیست توانسته اند آتش را مهار کنند. مشوقها اگر کشیشان و گروههای دهیاری در نزدیکی مناطق حریق را که معمولاً در اطفا حریق نقش دارند تشویق کنند ، بسیار مثر خواهد بود. به عنوان مثال ، اهدای کفش و کوله پشتی کوهنوردی ، چراغ های جلو ، لباس مناسب و در صورت لزوم اعطای گواهینامه می تواند در درگیر کردن جوامع محلی بسیار مثر باشد. هر جا سازمان های غیردولتی و گروه های محلی با جذب کمک های دولتی قادر به تهیه چنین تجهیزاتی بودند ، دیدیم که فعالیت های اطفا fire حریق به طور قابل توجهی مثرتر است.
جنبه مهم دیگر نیاز نیروهای نظامی به مشارکت در فعالیت های اطفا حریق است. طبق قوانین و رویه های فعلی ، مرکز مدیریت بحران و مسئولان منابع طبیعی باید به دنبال کمک نظامی باشند. با این حال ، گاهی اوقات (شاید به این دلیل که آنها می خواهند کمتر در جلوگیری یا جلوگیری از آتش سوزی نشان دهند) این درخواست انجام نمی شود یا به تأخیر می افتد و دامنه آتش گسترش می یابد. واضح است که این م institutionsسسات و همچنین نیروهای هلال احمر نیاز به مجهز شدن به بالگردهای ویژه یا هواپیماهای اطفا حریق و سایر تجهیزات پیشرفته دارند.
آتش سوزی در جنگل ها و مراتع باعث آسیب شدید به منابع آب و خاک می شود ، اما اگر این مناطق پس از آتش سوزی محافظت شوند ، طبیعت با سرعت خوبی بهبود می یابد. تحقیقات و مشاهدات عینی نشان داده است که چمنهای “لبه دار” به طور کلی در سال اول پس از آتش سوزی ، گونه های دیررس در سال دوم و سوم و گونه های درختچه ای و درختان پس از سه یا چهار سال به خوبی رشد می کنند. عملیاتی مانند کاشت نهال بومی و مالچ پاشی می تواند چهره منطقه را بعد از حدود ده سال تا حد زیادی تغییر شکل دهد. لازم است چندین سال از مناطق سوخته در برابر گزش حیوانات محافظت شود و اجازه ندهید از شغل آنها برای کشاورزی و زمین خواری استفاده شود. در این حالت انگیزه کسانی که احتمالاً عمداً زمین را به آتش می کشند و نقشه ناجوانمردانه آنها را خنثی می کنند ، ضعیف می شود.
* بازیگر محیط زیست
4747