سید ابوالقاسم خویی ، آیت الله العظمی ، رهبر حوزه انتخابیه نجف ، سالها پس از آیت الله حکیم مسئول قدرت بود.
به گزارش رویداد برتر ، وب سایت “مرکز اسناد انقلاب اسلامی” در ادامه نوشت: وی از حامیان نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) بود و هرگز از حمایت از انقلاب اسلامی ایران خودداری نکرد. اگرچه تلاش های زیادی برای تحریف شخصیت آیت الله خویی انجام شده است ، تعدادی از اسناد و خاطرات منتشر شده نشان دهنده دیدگاه های آیت الله خویی در مورد سیاست و حکومت اسلامی است.
پاسخ به شعار: “خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نجات بده”
آیت الله سید عبدالهادی حسینی شاهرودی با بیان قول آیت الله برهان در خاطرات خود خاطره قابل توجهی را بیان می کند: مجلس به طور کامل تعطیل شد و عوامل امنیتی بعث حضور نداشتند و علمای مختلفی در آنجا حضور نداشتند. گروه کوچکی از بزرگان معتمد با خوی آیت الله بزرگ حضور داشتند. یکی از شرکت کنندگان ذکر می کند که مدتی است که مسئله جدیدی در ایران ایجاد شده است. در پاسخ می گوید: “چه چیزی کشیدیم؟” این دانش آموز می گوید: “مرسوم است که بعد از نماز می گوییم:” خدای من ، خدایا ، خمینی را تا انقلاب مهدی حفظ کن ، از زندگی ما بکاه و بر زندگی ما بیفزای. ” “
“خوب ، چه اشکالی دارد؟” می گوید آیت الله خویی. یکی از شرکت کنندگان می گوید: نوعی بدعت بعد و بعد از نماز به وجود آمد و در پاسخ گفت: “این دعاست و بدعت نیست.” یکی دیگر از مخاطبان ایرادات دیگری را مطرح می کند و او پاسخ می دهد. سرانجام ، آقای خوئی به مشکل سوم پاسخ می دهد و در نهایت یکی از شرکت کنندگان می گوید: بنابراین شما این را ترجیح می دهید. آیت الله خویی می گوید «من آن را واجب می دانم».
توافق آیت الله خویی و شهید صدر در زمینه تشکیل حکومت اسلامی
آیت الله حسینی در بخشی دیگر از خاطرات خود در مورد روابط شهید صدر و آیت الله خویی می گوید: روزی با آیت الله سید کاظم حائری و آیت الله سید محمود هاشمی شاهرودی به شهید خدمت کردیم. آنها عصبی بودند و چهره ای گیج داشتند. دولت بعث عراق از یک سو علیه حوزه علمیه نجف اشرف اقدامات خود را افزایش داده و از سوی دیگر با م believersمنان و انقلابیون عراقی برخورد کرده ، افراد زیادی را به زندان انداخته و با تبلیغات مذهبی و مکتبی مشکلاتی ایجاد کرده است.
از سوی دیگر ، آیت الله خویی در دوران پیری ، پس از مرگ آیت الله حکیم به اقتدار رسید و از کنار آمدن با آن عاجز بود. فعالان خانه مرجعیت که مشکلات سیاسی و غیرسیاسی مومنان را ادامه می دادند نیز در این زمینه به ایران مهاجرت کردند. [از دیدگاه فقهی] “ما قبول کردیم.”
پیام تمام شد