این موضوع یا پدیده بی خانمانی است که سابقه طولانی و طولانی در جهان دارد ، اما در سال های اخیر این موضوع بیشتر و بیشتر مطرح می شود و ما شرایطی را تجربه می کنیم که در سال های اخیر در جهان از جمله ایران وجود داشته است. بی خانمانی آشکارتر شد. شاید تعداد کمی از آنها ، حداقل در کلانشهرها ، بروند و شبها این افراد را نبینند.
اگرچه آنها در گذشته بر اثر بی خانمانی جان خود را از دست داده اند و البته هنوز هم در آنجا هستند ، اما حداقل در کلانشهر تهران ، از طریق اقدامات خوب شهرداری تهران ، ناجا و پزشکی قانونی و قوه قضائیه و سایر سازمانهای مرتبط ، اما شهرداری تهران ، مرگ و میرهای گذشته در منطقه را مانند قبل نمی بینیم ، اما بی خانمان کسانی هستند که به دلایل انتخاباتی در خیابان ها ، در پارک ها ، زیر پل ها ، روی پل ها ، در فضاهای محافظت نشده شهری ، گتوها ، زندگی می کنند. قبرستان ها و جاهای دیگر طبق برخی آمارها ، این تعداد بیش از 1.2 میلیون بی خانمان است. البته استدلال من این است که این تعداد به دلیل وضعیت تاج و مشکلات اقتصادی ناشی از آن افزایش می یابد. در مجارستان مدتهاست که موضوع بی خانمانی مورد توجه قرار گرفته است ، اگرچه در آن زمان با این افراد به عنوان ولگرد و متکدی رفتار می شد ، اما در سال 1978 با تصویب شورای عالی اداری ، تصمیمی در مورد بی خانمان ها ، متکدیان و ولگردان گرفته شد. بین دولت و حدود 11 سازمان در این زمینه همکاری وجود دارد و وقتی با افراد بی خانمان خود ملاقات می کنیم ، یا به آنها با دلسوزی نگاه می کنیم ، یا به کسانی که مرتکب جنایت شده اند ، یا با مشکلات مشابه دست و پنجه نرم می کنند.
من نمی خواهم انکار کنم ؛ برخی از افراد بی خانمان ما متکدی هستند ، برخی از افراد بی خانمان ما می توانند مرتکب جنایت شوند ، برخی ممکن است معتاد به تن فروشی و ایدز باشند و برخی ممکن است دارای معلولیت ، اختلال روانی یا ترکیبی از این موارد باشند ، اما ما در میان آنها هستیم. افراد با توانایی های بالا آنها هنرمندان و بازیگران بودند و گاهی اوقات در رسانه ها یا خوشنویسان خوب ظاهر می شدند یا به یک یا چند زبان مسلط بودند یا حتی شاعران یا حکاکان خوب ، یا می توانستند صدا و آواز خوبی داشته باشند. در واقع آنها دارای ظرفیت ها و قابلیت هایی هستند. روز جهانی بی خانمانی فرصتی است برای تغییر نگرش ما نسبت به گروهی از مردم.
من معتقدم که گرچه ویژگی های فردی بر ظهور این پدیده تأثیر می گذارد ، اما بی خانمانی را نمی توان محصول ناکارآمدی و ضعف خانواده یا ضعف و ناکارآمدی سیستم حکومتی یک کشور دانست. زیرا برخی از اینها نتیجه این مشکلات و ضعف ها است. اگر از این فرصت استفاده کنیم و به ساختمانهای شهرداری تهران یا پارکها یا مکانهای مختلف نگاه کنیم ، متوجه خواهیم شد که بسیاری از این افراد بی خانمان افرادی نیستند که در گذشته از توانایی یا توانایی برخوردار نبوده اند.
انتظار نمی رود که بی خانمانی مانع دسترسی آنها به حقوق خود در زمینه بهداشت ، درمان ، ایمنی ، تغذیه و سایر مسائل شود. اجازه دهید مردم با نفرت یا ترحم به این افراد نگاه نکنند ، بلکه دیدگاه ما نسبت به بی خانمان ها را تغییر دهند. با این حال ، ما در کرونا مددکار اجتماعی داشتیم که این افراد را در برف یافتند و مشخص نشد که آنها زنده هستند یا مرده. در همان سیستم های شهرداری ، گشت های خدمات اجتماعی در شهرداری تهران در قلب کار با مددکاران اجتماعی قرار دارند ، اگرچه سازمان های بین المللی ، چه در داخل کشور و چه در سایر کشورها ، در این زمینه برای تسهیل دسترسی آنها به برخی خدمات تلاش می کنند. به به امید روزی که هیچ بی خانمانی وجود نداشته باشد یا کمتر ، اما اگر ما بی خانمان بودیم ، بی خانمانی به عنوان پایان زندگی آنها تلقی نمی شد و مسئولیت ما در قبال این افراد با سرپناه و تغذیه موقت تضمین می شود تا ما شاهد آن نباشیم. به مرگ بی خانمان ها در جامعه ما
* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
* چاپ شده در آرمان ملی. 1127 یکشنبه ، 18 اکتبر 1400