یکی از همان زن‌هایی که پشت سر یک مرد بزرگ پنهان‌اند

بخشهایی از روایت زندگی خصوصی امام موسی صدر را از همسرش پروین خلیل انتخاب کرده ایم:

او از طریق دهان نفس می کشد ، دوباره بوی نارنگی را حس می کند و احساس سرگیجه می کند. چه کسی نارنگی را در خانه می خورد؟ شاید کسی غذا خورد و پوستش را در جایی انداخت. هیچ بچه ای نبود. از آشپزخانه بیرون آمد. در مورد هیچ یک از بچه ها اینطور نبود. سر صدری آب زیادی می گیرد … قم در تابستان ، با بار اضافی که باید قلب او را بکشد. صدری ، اما از چیزی متنفر نبود. سارا هورا را برداشت و به این فکر کرد که چه اتفاقی برای دختر افتاده است ، که دائماً گوش می داد و بیزار بود ، فقط لباسش را انداخت و رفت. عجله داری؟ یا به جایی فکر می کردید؟ سارونگ را جلوی بینی اش گرفت و هنوز نمی خواست آن را بشوید. تمیز بود و بوی کمی قهوه می داد. عجیب بود. احساس کرد بینی اش به طور غیرمعمول نسبت به بوها حساس شده است. او احساس کرد که بوها را درک کرده و آنها را در هوا ردیابی کرده است که در نظر دیگران وجود نداشت و هیچ تاثیری بر آنها نداشت. مانند گربه ها یا اسب هایی که قبلاً چیزها را درک کرده و بوی آنها را حس کرده اند. او هوایی را که فکر می کرد مملو از رایحه نارنگی است منفجر کرد و فکر کرد زمان بلند کردن آن فرا رسیده است. دستش را جلوی دهانش گرفت و در حالی که به سمت دستشویی می رفت ، دید آقای موسی از اتاق بیرون می آید و مشتش را در هم می فشارد که انگار چیزی در آن وجود دارد. “نارنگی خوردی؟” او پرسید ، سعی می کند از طریق دهان نفس بکشد. – کی برگشتی؟ آقا موسی گفت: می خواهی برایت پری بیاورم؟ خانم پری اشاره کرد که چنین نکرد. می خواست بگوید چرا نارنگی؟ نمیدونی چقدر از این بو بدم میاد؟ اما او نگفت.

***

آن موقع بود که همیشه با خودش فکر می کرد “بچه آقا موسی از کجا می دانست؟” چه انتظاری داشت که شخصی مثل او این چیزها را بداند ، یا از فرصت برای توجه به آنها استفاده کند؟ او همیشه مجبور بود به چیزهای بسیار مهم تری فکر کند. او مردی بزرگ بود که برای کارهای بزرگ آفریده شده است. او جان خود را برای آنها داد و این پری بود که باید هرچه می توانست انجام دهد تا سفر خود را آسان تر کند. این اساس ازدواج آنها بود. پری خودش می خواست چنین باشد و فکر می کرد حالا که با مرد سید موسی صدر ازدواج کرده است ، دقیقاً همین است. پری یکی از زنانی بود که پشت یک مرد بزرگ پنهان شده بود. او خودش این تصمیم را گرفت. او برای اولین بار موسی صدر را دید.

***

در هر سال از زندگی آنها ، او هیچ ایده ای نداشت که آقای موسی را برای هر چیزی سرزنش کند. او حتی به خاطر نمی آورد گاهی به او می گفت: “موسی”. بارها از خیلی چیزها خسته شده بود ، اما حرفی نمی زد. ملیحه همیشه می پرسد ، “منظورم این است که شما هرگز به بچه نگفتید این چیست؟ من نمی دانم. آیا خسته شده ام؟” نه ، یادش نمی آید که این را به آقا موسی گفته باشد. آنها فقط یک بار در حزمیه ، جایی که طبقه بالا زندگی می کردند ، رخ دادند. پنجره های ساختمان حزمیه به گونه ای بود که هنگام بارندگی ، آب به داخل خانه و فرش ها نشت کرد. لبنان پر باران است! بعد از این که دوباره چنین شد ، او به آقای موسی گفت: او دیگر نمی تواند در این ساختمان زندگی کند ، او می گفت که می خواهد به خانه ای اجاره ای برود. اما او نرفت و تا روزهای آخر که آقای موسی نیز در لبنان بود در حزمیه ماند. مردم و دوستانشان همچنین گفتند که حزمیه مکان امن تر و بهتری برای خانواده صدر است. با این حال ، به نظر وی ، هیچ مکانی در لبنان برای خانواده صدر امن نبود.
آقای موسی از خود حمایت خاصی نکرد. نه محافظ داشت و نه اسلحه. آنها تقریباً در تمام هفت سال در حزمیه بودند ، آخرین کار پری پس از خواب همه ، خانه آرام و همه چیز سر جایش بود و از نیمه شب گذشته بود ، او مجبور شد به ایوان طبقه سوم که خیابان در آن واقع شده بود ، بیاید. برگشت و به اطراف نگاه کرد تا ببیند آیا ماشین آقای صدر از گوشه میدان نمایان است یا خیر. امشب هیچ اتفاقی نمی افتد و او بدون آسیب برمی گردد یا نه؟ تنها دفاع آقای موسی این بود که وقتی می خواست به جایی برود ، آخرین باری را نمی دانست. نگفت کجا می رود. اگر او فردی دفاع شخصی بود ، نباید آن راه را طی می کرد. قذافی نباید می رفت. خیلی ها به او گفتند. خانم پری اصلا راضی نبود. او نگران بود ، اما اگر آنها زندگی می کردند تا نگران نباشند که اصلا به لبنان نیایند. آنها نباید خانواده خود را در قم ترک می کردند. اصلاً نباید ازدواج می کردند.

بانو پروین خلیلی ، همسر امام موسی صدر ، روز پنجشنبه ، 29 اکتبر 1400 ، در 83 سالگی در لبنان درگذشت.

/ 6262