در شعر علوی دچار قصور و تقصیر شده‌ایم
محمود حبیبی کسبی می گوید: «امروز در شعر علوی دچار غفلت هستیم و اشعاری سروده ایم که شأن علی امام (ع) و کمرنگ شدن مقام و پایگاه کلامی مولوی را رعایت نمی کند.
این شاعر در گفت وگو با رویداد برتر، درباره جایگاه شعر زیرزمینی در شعر و ادبیات اظهار کرد: این یک موضوع گسترده است و موضوعی کوتاه، عمیق، جدی و تاثیرگذار نیست، اما اگر بخواهم خیلی مختصر بگویم. ” به شما بگویم که موضوع شعر و موضوع شعر تعیین کننده عمق و جدیت شعر است. آدمی مثل امیرالمومنین علی (ع) آدمی است که اگر از هر زاویه ای به این موجود عجیب کلامی بنگرید، می تواند شاعر شود; زیرا شخصیت امیرالمومنین(ع) چه در واقعیت، چه در کتب تاریخی و چه در ادبیات و شعر، شخصیتی چندوجهی است.
سپس فرمود: حضرت علی (ع) از نظر عبادت در راس است، تا جایی که برخی گمان نمی کنند او بنده ای جز خداست و در نامه ها و اقوال تاریخ اسلام به این اشتباه افتاده اند. . اگر به مجاهدت امامی که در راس مبارزات ایستاده است دقت کنید، به شجاعت و دلاوری ایشان نگاه کنید، می بینید که در تاریخ مانند ایشان نبوده است. اگر به حکومت و مملکت او نگاه کنید، می بیند که در قله عدل است و با برادر و دشمنش یکسان رفتار می کند.
حبیبی کسبی در ادامه خاطرنشان کرد: هرکس در همه زمینه ها در نگاه اول در راس قرار دارد، فرصت مناسبی را برای شاعر و هنرمند فراهم می کند تا در عرصه های مختلف به این موضوع بپردازد، اما مشکلی که پیش می آید این است که اگر شخصیت در همه در راس باشد. میدان ها، اگر در منطقه ای یک پله پایین بیاییم، حیثیت او خدشه دار می شود و نسبت به او غافل و گناهکار می شویم. از طرفی از نظر خصوصیات انسانی آنقدر پیشرفته است که عده ای را به اشتباه انداخته است و اگر بخواهند غلوی را که در مقابل یک صنعت شعری است، امیرالمومنین علیه السلام به کار ببرند، می توانند در آن بیفتند. عمق اغراق و شعرشان مشکل اعتقادی خواهد داشت.
وی با بیان اینکه سرودن شعر برای امیرالمومنین (ع) چه مداحی و چه مرثیه سرایی، هر چند آسان به نظر می رسد، بسیار سخت است، تاکید کرد: شاعران زیادی در طول تاریخ ادبیات درباره آن نوشته اند. شاید کمتر شاعری را بیابیم که حداقل یک شعر در مدح امیرالمومنین بر مبل او نباشد. شاید امام علی (ع) تنها شخصیتی در تاریخ اسلام باشد که بر کاناپه هر شاعری شعری در مدح و مرثیه و مداحی دارد.
شاعر مجموعه های «منشور»، «دستیر» و «نیش» درباره روایت هایی چون درد دل علی از چاه (مثل) در شعر گفت: صادق و دلسوز باش تا بتوانی با او حرف بزنی. با درد و دل به چاهی می رود که صدای او را نمی شنود و با خدای خود مجادله می کند.
حبیبی کسبی درباره آسیب شناسی شعر علوی نیز گفت: ما در این سال ها زیبایی های شعر ولایی و زیبایی شناسی شعر ولایی و شیعی را کنار گذاشتیم و بیشتر در خشخاش حفاری کردیم و به ضرر و آسیب شناسی شعر ولایی روی آوردیم. اما سوال من این است که آیا دوستانی که در طول این سال ها به یک مناسبت مذهبی آمده اند به آسیب و آسیب شناسی شعر مناسب مذهبی آن پی برده اند، آیا زیبایی های شعر ولایی را دیده اند و زیبایی شناسی شعر ولایی را بررسی کرده اند؟ به آسیب شناسی نه بگویید. ، اما باید به نفع زیبایی شناسی باشد. زیبایی های این منطقه را در کنار آسیب شناسی ببینیم. وقتی زیبایی های شعر روستایی را به مخاطب معرفی می کنیم، کم کم آسیب ها محو می شود.
حبیبی خشابی با بیان اینکه علاوه بر زیبایی های اشعار فهیم علوی آسیب هایی را نیز بیان کرد: در این عرصه نیز آسیب هایی مانند سایر عرصه ها دیده می شود. این شخصیت به قدری بالا و آن قدر در معراج و اسارت ایستاده است که برخی در اعماق غلو افتاده اند، این فقط امروز نیست; در قرن دوم ابوالخطاب از زمان کوفی تا امروز وجود دارد. برخی در عمق غلو افتاده اند و این مشکل در شعرشان است. این شخصیت باز هم آنقدر بالاست که عده ای تلاش کرده اند به این درجه برسند اما موفق نشده اند، دچار سهل انگاری و تقصیر شده اند و در آیات خود آنطور که باید شأن پروردگار را رعایت نکرده اند.
وی سپس درباره آسیب های شعر علوی عصر ما گفت: متأسفانه سعی می کنیم معصوم را به نوعی با خودمان مقایسه کنیم و فکر می کنیم شخصی مثل امیرالمومنین در موقعیت های مختلف احساساتی مانند ما داشت و ما هم داشتیم. کاری که ما انجام می دهیم.” این مشکل در شعر امروز ما بیش از آن که غلو کرده باشیم باعث غفلت و تقصیر ما شده است و ابیاتی سروده ایم که از شأن دعای من و مقام کلامی و ملکوتی مولا می کاهد. این نکته می تواند یک مسیر لغزنده در شعر امروز باشد.
این شاعر در تشریح آنچه می توان در شعر زیرزمینی کرد، تصریح کرد: فضایل سیاسی و اجتماعی مولا امیرالمومنین شاید در متون تاریخی و تحلیلی مطرح شده باشد اما در شعر و ادبیات بسیار کمتر به آن پرداخته شده است. ما در ابیات خود بیشتر به جایگاه و عبادت و روحیه جنگاوری و شجاعت و دلاوری امام پرداختیم و شاید در عدالت علوی و شیوه های الویته در شعر فارسی کمتر مورد توجه قرار گرفت. جامعه پذیری، حکومت داری و ملت سازی علویت. من معتقدم در زمان ما نیاز به پرداختن به این مسائل بسیار است زیرا از یک طرف ما را امیدوار می کند و ما را برای جامعه ای که پس از ظهور پیامبر موعود (BLV) با آن روبرو خواهیم بود آماده می کند. مخاطب شعر فارسی امروز تشنه حکومت علویان و سیر تحول شرایط عدل علویان و ورود جامعه علویان به شعر است و این پرسش می تواند راه و کار باشد.
انتهای پیام/