سرنا ویلیامز تنیسور افسانه ای آمریکایی در روز خداحافظی احساسی خود با تنیس حرفه ای گفت: “امیدوارم مردم بعدا بگویند که او نماد چیزی بزرگتر، چیزی بزرگتر از تنیس بود.” به ما اطلاع دهید که شما را به خاطر چیزی بسیار بزرگتر از تنیس می شناسند و به یاد می آورند.
ایسناپلاس – فاطمه کریمخان:حتی تماشاگران غیرحرفه‌ای ورزش نیز می‌دانند که تنیس با اکثر ورزش‌هایی که در استادیوم دیده میشود متفاوت است، اگرچه برخی از آیین‌های رویارویی در مسابقات تنیس بسیار شبیه به رویارویی بین ورزشکاران است. ورزش های رایگان مانند بوکس و کشتی رایگان هستند، اما “تفاوت های” جدی وجود دارد. تنیس ورزش طبقه ثروتمند سفیدپوست است، مردم آسیایی، خاورمیانه، عرب به ندرت در تنیس در سطح جهانی دیده می شوند، در تنیس حتی سیاهی یک “پدیده” در نظر گرفته می شود زیرا هنوز در اروپا است. و اقلیت نژادی بودن در آمریکا مساوی با فقر است و زن بودن مساوی با کاهش طبیعی فرصت های اجتماعی است و سرنا ویلیامز یک تاریخ ساز، “زن”، “سیاه پوست” و “طبقه کارگر” بود، اما…
من نمی خواهم شبیه کسی باشم. دیگران هم مثل من خواهند بود!
البته تاریخ ویلیامز از جوایز و تورهای موفق تشکیل شده است، اما این همه ماجرا نیست.” سرنا، خواهر کوچکتر ونوس ویلیامز، 11 ساله، پس از مشاهده شدن در یک مسابقه تنیس، پاسخ داد که دوست دارد کدام تنیسور مشهور جهان باشد که به یک سیاه پوست طبقه کارگر گفته است: “من می خواهم دیگران مانند من باشند” دختری سی سال پیش در منطقه ای مانند مسابقات تنیس که پیشینه مالی و اجتماعی خانواده ها مهم است که کلمه بسیار بزرگی به حساب می آید و سرنا نشان داده است که به قول خود عمل می کند.
فقط این نیست که سرنا ویلیامز، در 25 سال حضور خود در دنیای تنیس، به ما نشان داد که چقدر این دنیا با الگوی “مرد طبقه متوسط رو به بالا سفیدپوست” سازگار شده است و چقدر به پذیرش “زنان” نیاز دارد. آنها در حلقه هایی ریشه می گیرند که سنتا مترقی در نظر گرفته می شود.
زنی که از تجلی رویای آمریکایی اجتناب کرد
همه فرصت بازی تنیس را ندارند و شاید به همین دلیل است که مسابقات تنیس را “باز” می نامند، زیرا فرض بر این است که هر کسی که می تواند تنیس بازی کند می تواند در مسابقات شرکت کند، بنابراین در سن هفده سالگی، در سال 1999، سرنا ویلیامز در اولین تورنمنت اوپن ایالات متحده شرکت کرد و اولین گرند اسلم خود را از 23 عنوان قهرمانی در 25 سال زندگی حرفه ای خود به دست آورد. پیروزی او در این رقابت به قدری مهم بود که بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا، تلفنی با او صحبت کرد و پست جدیدش را به او تبریک گفت. این یک ژست معمولی از سوی سیاستمداران دموکرات است که به سرعت به جایی می‌رسند که نشانه‌ای از به اصطلاح «رویای آمریکایی» را در حال ظهور می‌بینند، اما ویلیامز در طول زندگی حرفه‌ای خود نشان داده است که رویای آمریکایی چقدر تجلی دارد. دور؛ زمانی که به دلیل انتخاب لباس مورد انتقاد قرار گرفت و یا از صحبت در مورد قتل جورج فلوید خودداری کرد و گفت که نمی تواند فیلم لحظه قتل را ببیند زیرا “می دانید این زندگی من است” نشان داد که او به یک گروه نخبه از نخبگان ورزشی تعلق دارد، این بدان معنا نیست که واقعیت نژادپرستی آمریکایی برای او و مقابله با آن در درجه دوم اهمیت قرار دارد.
سرنا، الهام بخش همه سیاه پوستان
باردار شدن در 36 سالگی، مادر شدن به عنوان یک ورزشکار حرفه ای، زن و مادر بودن، شروع یک سرمایه گذاری خطرپذیر در سرمایه گذاری های کارآفرینی، و البته تغییر مد در لباس های ورزشی. مسابقات تنیس زنان همه چیزهایی هستند که هیچ ورزشکاری در موقعیت او قبل از ویلیامز به آن نزدیک نشده بود. اما حرفه ویلیامز که سال گذشته پس از یک مصدومیت جدی دوباره در صدر رنکینگ جهانی تنیس زنان قرار گرفت، هنوز چیزهای دیگری برای تمرکز دارد.
او در مورد بازنشستگی خود از تنیس حرفه ای و اینکه آیا در اوپن استرالیا بازی خواهد کرد یا خیر، گفت: من از این متنفرم، نمی خواهم تمام شود، اما در عین حال روی اتفاقات پیش رو متمرکز هستم. خداحافظی قطعی است، اما پخش مجدد همیشه یک احتمال است.
تایگر وود، گلف باز مشهور و رنگارنگ آمریکایی که در ورزشی به سختی و با اولویت های کلاسی مانند تنیس تاریخ ساز شد، در آستانه خداحافظی سرنا ویلیامز در توییتر خود گفت: “شما همیشه در داخل و خارج از رقابت بهترین هستید. . زمین تنیس. اپرا وینفری که یک چهره معمولی رنگارنگ در صنعت رسانه سفیدپوست به حساب می آید، در مورد خداحافظی سرنا نوشت و عکسی از او منتشر کرد: ” میشل اوباما نیز در توییتر خود با انتشار عکسی از خداحافظی خود نوشت: “ما بسیار خوش شانس بودیم که رشد شما و تبدیل شدن به یکی از بهترین ورزشکاران تمام دوران را مشاهده کردیم. من و شما متشکرم. منتظر موقعیت شما هستم، شما را در موقعیت های بعدی می بینم.”