وقتی دستور خودکشی در یک عملیات صادر شد

به گزارش رویداد برتر، عملیات «نصر ۷» ساعت ۲:۳۰ بامداد ۱۴ مرداد ۱۳۶۶ در غرب سردشت و به‌منظور تصرف ارتفاع ۲۳۴۹ دوپازا و ۲۱۴۴ بلفت باهدف قطع دید دشمن از منطقه عقبه خودی، در دید و تیر قرار گرفتن عقبه‌های دشمن در منطقه قلعه دیزه و قطع معابر و محل‌های تردد ضدانقلاب و با رمز یا فاطمه الزهرا (س) توسط دو لشکر ۳۱ عاشورا و ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) و دو تیپ مستقل ۱۸ الغدیر و ۲۹ نبی اکرم (ص) سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اجرا شد.

راوی قرارگاه قدس در یک نتیجه‌گیری از عملیات در شب اول، نوشته است: در ساعت ۲:۳۰ دقیقه بامداد، سه یگان به استعداد ۹ گردان در منطقه‌ای به وسعت ۶ کیلومتر از یال صخره‌ای تا یال بُلفت وارد عمل شده و موفق شدند تا ساعت ۸:۲۰ صبح کلیه اهداف خود را که شامل یال صخره‌ای، یال رابط، یال دوپازا، سلسله ارتفاعات دوپازا و یال بلفت خودی بود، آزاد ساخته و بر کل منطقه مسلط شوند.

با تصرف ارتفاعات دوپازا، تمام جاده‌های دشمن و عقبه‌های آن تا مسافت دوری در دید و تیررس نیروهای خودی قرار گرفت و درنتیجه هرگونه تحرک دشمن با آتش نیروهای خودی پاسخ داده می‌شد. از این‌ پس تا پایان عملیات در روز ۲۳ مرداد، دشمن تلاش زیادی را با پاتک‌های سنگین خود برای بازپس‌گیری این ارتفاعات مهم انجام داد و حتی یکی دو بار نیز موفق به بازپس‌گیری ارتفاعات شد که البته مجدداً رزمندگان اسلام نسبت به بازپس‌گیری ارتفاعات موفق عمل کردند.

سران و فرماندهان عراقی برای بازپس‌گیری این ارتفاعات استراتژیک فشار زیادی را بر سربازان خود وارد می‌کردند که به‌عنوان نمونه می‌توان به پاتک عراقی‌ها در تاریخ ۲۱ مرداد ۱۳۶۶ اشاره کرد: در این روز و در ساعت ۱ بامداد دشمن با اجرای آتش شدید توپ‌خانه به روی ارتفاعات منطقه سردشت، پاتک سنگینی را برای تصرف بلندی‌های بلفت و دوپازا آغاز کرد.

در این حمله که با شرکت گردان‌های ۲ و ۳ تیپ ۱۸ پیاده عراق که دیروز وارد منطقه شده بودند و دو گردان کماندویی، انجام شد؛ ابتدا نیروهای خودی با مقاومت نیروهای مهاجم، دشمن  را در پشت مواضع خود متوقف کردند و تلفاتی بر آن‌ها وارد آوردند، اما پس از ساعتی، دشمن بااستعداد بیش‌تری وارد عمل شد و با جایگزین کردن سریع نیروهایش و فشار برآنها برای پیشروی، از چند محور به‌سوی قله اصلی بلفت هجوم آورد و موفق شد تا ساعت ۵:۳۰ صبح، ضمن تصرف نوک بلفت، نیروهای خودی را از این ارتفاع به عقب براند.

از فرماندهی سپاه دستور رسیده که پایین نیایید. اگر کسی از شما خواست عقب‌نشینی کند، قبل از آن‌که او را بکشیم، او خود را بکشد.

درحالی‌که تلاش دشمن در این منطقه با تقویت مداوم نیرو و واردکردن یک گردان دیگر برای پیش روی بیشتر ادامه داشت، توپخانه و ادوات خودی، قله اصلی بلفت را هدف قراردادند و آتش پرحجمی را روی دشمن اجرا کردند. از سوی دیگر، نیروهای پیاده خودی نیز در فاصله‌ای از قله بلفت متوقف شدند و به مقابله با دشمن پرداختند.

در این حال، دشمن که با آتش گسترده و پایداری نیروهای خودی مواجه شده بود، پس از طی مسافتی از قله اصلی، مجبور به توقف شد و در برابر نیروهای خودی آرایش گرفت. از سوی دیگر، چون حفظ ارتفاع اصلی بلفت برای عراق بسیار مهم بود، فرمانده سپاه پنجم عراق با مشاهده فشارهای وارده بر نیروهای تحت امر خود، دستور شدیداللحنی را به فرمانده تیپ ۱۸ پیاده ابلاغ کرد که این فرمان عیناً به رده‌های پایین‌تر ابلاغ شد.

در بخشی از این دستور آمده بود: از فرماندهی سپاه دستور رسیده که پایین نیایید. اگر کسی از شما خواست عقب‌نشینی کند، قبل از آن‌که او را بکشیم، او خود را بکشد. در چنین وضعیتی برادران مسئول تیپ نبی اکرم (ص) با حضور در منطقه، به‌سرعت نیروهای خود را که تا حدودی دچار پراکندگی شده بودند، سازمان‌دهی کردند و پس از هم آهنگی با توپخانه‌های خودی، برای بازپس‌گیری منطقه وارد عمل شدند و پس از چند ساعت درگیری توانستند تا ساعت ۱۱ صبح، قله اصلی را بار دیگر آزاد کنند.

عراق با جمع‌آوری نیروهای خود در منطقه و تقویت آن‌ها، طی هشت روز، ده پاتک انجام داد که هر بار با پایداری نیروهای خودی و پس از تحمل تلفاتی، ناگزیر عقب‌نشینی می‌کرد.

باوجود هوشیاری دشمن و کمبودها و نارسایی‌ها در جبهه خودی، ایمان استوار نیروها به خدا و یاری او، شناخت یگان‌های عمل‌کننده از منطقه، انجام دادن شناسایی، وجود عقبه مناسب، از عوامل مهم موفقیت عملیات به شمار می‌آیند.

در عملیات نصر ۷ منطقه‌ای به وسعت ۳۰ کیلومترمربع آزاد شد که دو ارتفاع مهم دوپازا و بلفت در آن واقع هستند و این خود سبب شد؛ ضمن قطع دید دشمن از منطقه عقبه خودی در منطقه سردشت، عقبه دشمن در منطقه قلعه دیزه در دید و تیر نیروهای خودی قرارگرفته و معابر تردد ضدانقلاب نیز مسدود شود.

منبع:

یزدانفام، محمود، روزشمار جنگ ایران و عراق: اسکورت نفتکشها (کتاب پنجاهم)، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ سوم ۱۳۸۹، صفحات ۲۱۴، ۲۹۱، ۲۹۲، ۳۱۲، ۳۱۳

انتهای پیام