دیپلماسی؛ یکی از نقاط پرانتقاد دولت سیزدهم

برجام به عنوان یک سند ملی و بین المللی مهمترین آزمون سیاست خارجی دولت بود که با سپردن عنان مذاکرات احیای برجام به یکی از سرسخت ترین مخالفان برجام عملا انحراف از آغاز، کلید خورد. مذاکره کنندگان ایرانی احیای برجام حتی از ذکر عنوان برجام هراس داشتند و آن را به نام قرارداد ۲۰۱۵ می خواندند و نه تنها نتوانستند گامی در جهت منافع ملی و مصالح عمومی بردارند بلکه گام به گام عقب رفته و فرصتها را به ویژه در بهمن ۱۴۰۰ و شهریور ۱۴۰۱ با توهمات تزریقی توسط روس گرایان داخلی از دست دادند و نهایتا این اواخر برای رفع مقطعی مشکلات شدید مالی دولت مجبور به پذیرش شروط طرف آمریکایی شدند.

در منطقه نیز سیاست خارجی جریان حاکم بر دولت در موضعی انفعالی، از شعارهای جریانات بالادستی خود به ویژه علیه عربستان سعودی دست کشید و با فشار چین آرزوی تقاص خون ریخته شده شیخ نمر و نماند اثری از آل سعود و… را نادیده گرفته و توافقی در راستای تضمین آرامش و ثبات سعودیها صورت گرفت و در مقابل سعودی ها حتی حاضر به تعطیلی شبکه ایران اینترنشنال نشدند.

بحران شمال غرب کشور هم با تهدیدات روزانه دولت باکو با حمایت ترکیه در اشغال دالان زنگزور به معضلی امنیتی و تاریخ ساز برای ایران تبدیل شده است و در سایه انفعال دیپلماتیک دولت جریان خالص ساز می رود تا رویداد تلخ تاریخی برای ایران زمین رقم بخورد.

در شرق کشور با توجیه غلط جنبش اصیل منطقه شاهد حضور مجدد گروهک افراطی و متحجر طالبان در افغانستان هستیم که اولین آثار تسلط این گروهک تروریستی در این کشور علاوه بر گسیل جمعیت زیادی از مهاجرین افغانستانی در ایران، عملیات های موفق و ناموفق تروریستی اتباع این کشور در نقاط مختلف ایران می باشد.

شاید اوج ضعف و انفعال دستگاه دیپلماسی را در تنظیم نوع خاصی از روابط با روسیه بدانیم، مناسباتی که بدون درنظر گرفتن منافع ملی، ایران را درگیر تبعات سوء تجاوز روسیه به اوکراین کرد و روس‌گرایان داخلی با تنظیم قبله نمای خود به سمت مسکو، تصمیم سازی هایِ یکدستی را به سود روسیه سوق دادند که این قبله شرقی جز خسارت محض عایدی دیگری برای منافع ملی ایران نداشت.

این روزها نیز انتشار فیلم رقص شمشیر یکی از مسئولان وزارت خارجه در جشن روز ملی عربستان سعودی در هتل اسپیناس با پرچمی که قرار بود نقش حیدر کرار بر روی آن درج شود این گمانه را ایجاد کرده که در دولت سیزدهم عزت، حکمت و مصلحت جای خود را به دیپلماسی خوش رقصی داده است!

نوعی دیپلماسی که با هویت و عظمت ایران همخوانی ندارد و توهین به تمدن ایرانیان است.

۳۱۱۳۱۱