نحوه به سرپرستی گرفتن فرزند

به سرپرستی گرفتن فرزند، حرکتی عمیقاً انسانی و فرآیندی قانونی است که به کودکان بی سرپرست یا بدسرپرست فرصت داشتن یک خانواده و آینده ای روشن را می دهد. این مسیر نیازمند آگاهی کامل از قوانین، مراحل اداری و تعهدات عاطفی است تا هم حقوق کودک حفظ شود و هم خانواده متقاضی با چشمان باز و قلبی آماده وارد این تجربه ارزشمند شود. پذیرش سرپرستی فرزند نه تنها زندگی کودک را دگرگون می کند، بلکه سعادت و معنای جدیدی به زندگی خانواده های متقاضی می بخشد و آن ها را در مسیر تجربه ای از عشق بی قید و شرط قرار می دهد.

این تجربه، از لحظه تصمیم گیری تا زمانی که کودک در آغوش خانواده ای جدید قرار می گیرد، سرشار از پیچیدگی ها، امیدها و انتظارات است. مسیری که در آن هر گام، نیاز به صبر، آگاهی و همدلی دارد. در این راهنمای جامع، تلاش می شود تا تمامی ابعاد <دریافت فرزندخوانده>، از شرایط قانونی و مدارک لازم گرفته تا مراحل اجرایی و ملاحظات شرعی و اجتماعی، با زبانی ساده و روایتی الهام بخش تشریح شود تا شما نیز با اطمینان و آگاهی کامل، این سفر پربرکت را آغاز کنید.

مفاهیم پایه و چارچوب قانونی سرپرستی فرزند

فرزندخواندگی، نامی است برای یک پیوند عمیق که در آن، خانواده ای از دل و جان، کودکی را به فرزندخواندگی می پذیرد و تمامی مسئولیت های والدین طبیعی را برای او به عهده می گیرد. این رابطه، از نظر حقوقی و اجتماعی، تفاوت هایی با رابطه فرزند طبیعی دارد اما از نظر عاطفی، می تواند به همان اندازه یا حتی بیشتر، غنی و پرمعنا باشد.

فرزندخواندگی چیست؟ تعاریف و تفاوت های حقوقی

سازمان بهزیستی کشور، <دریافت فرزندخوانده> را به عنوان اعطای سرپرستی کودکان بدون سرپرست شناخته شده تحت سرپرستی سازمان بهزیستی به خانواده های متقاضی که واجد شرایط قانون جاری حمایت از کودکان بی سرپرست باشند تعریف می کند. در این فرآیند، یک کودک، که به دلایل مختلفی مانند فوت والدین، عدم شناسایی والدین یا سلب صلاحیت آن ها از سوی مراجع قضایی، بدون سرپرست مناسب مانده است، تحت حمایت قانونی یک خانواده قرار می گیرد. تفاوت اصلی <سرپرستی فرزند> با فرزند طبیعی در این است که در فرزندخواندگی، رابطه نسبی و وراثتی که به صورت طبیعی بین والدین و فرزند وجود دارد، برقرار نمی شود، اما تمام حقوق و تکالیف فرزندپروری بر عهده والدین سرپرست قرار می گیرد.

اگر بخواهیم به پیشینه این رسم دیرینه نگاهی بیندازیم، در اسلام و حتی پیش از آن نیز نمونه هایی از آن را می توان یافت. قرآن کریم، در دو آیه به این موضوع اشاره کرده است. در سوره قصص، زمانی که حضرت موسی از آب گرفته می شود، همسر فرعون (آسیه) می گوید: «شاید به ما سودی برساند یا او را به فرزندی بپذیریم». همچنین در سوره یوسف، هنگامی که عزیز مصر، حضرت یوسف را خریداری می کند، این جمله را درباره او به همسرش زلیخا می گوید. این اشارات نشان می دهد که حتی در اعصار گذشته نیز، پذیرفتن سرپرستی کودکانی که نیاز به مراقبت و حمایت داشتند، عملی رایج و باارزش محسوب می شده است.

قوانین حاکم بر سرپرستی در ایران

در ایران، <قانون فرزندخواندگی> از طریق قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست و اصلاحات بعدی آن، چارچوب حقوقی این فرآیند را تعیین می کند. این قانون، با هدف حفظ حقوق بنیادین کودک، از جمله حق برخورداری از خانواده، تحصیل، سلامت و آینده ای امن، تدوین شده است. مفاد این قانون، تمامی جوانب <به سرپرستی گرفتن کودک>، از جمله شرایط متقاضیان، مراحل اداری، و حقوق و تکالیف والدین و فرزندخوانده را پوشش می دهد.

این قانون نه تنها راهی برای <حمایت از کودکان بی سرپرست> فراهم می آورد، بلکه با ایجاد یک بستر قانونی محکم، از بروز مشکلات احتمالی در آینده جلوگیری کرده و با نظارت دقیق سازمان بهزیستی و مراجع قضایی، اطمینان حاصل می کند که کودک به بهترین نحو ممکن سرپرستی خواهد شد. اصلاحات اخیر این قانون نیز تلاش کرده اند تا فرآیند را شفاف تر، سریع تر و عادلانه تر کنند، به گونه ای که ضمن حفظ حقوق کودک، راه را برای خانواده های دلسوز هموارتر سازند.

متقاضیان سرپرستی: چه کسانی واجد شرایط هستند؟

پذیرش <سرپرستی فرزند> نیازمند داشتن شرایط خاصی است که توسط قانون و سازمان بهزیستی تعیین شده است. این شرایط با هدف اطمینان از توانایی خانواده ها در تأمین نیازهای عاطفی، مادی و تربیتی کودک تدوین شده اند.

گروه های اولویت دار برای پذیرش سرپرستی

قانون گذار برای <سرپرستی فرزند> گروه هایی را با اولویت های متفاوت مشخص کرده است که به شرح زیر می باشد:

• زوجین فاقد فرزند: این گروه در بالاترین اولویت قرار دارند. زن و شوهری که حداقل پنج سال از تاریخ ازدواج دائمشان گذشته باشد و از این ازدواج صاحب فرزند نشده اند، می توانند برای <فرزندخواندگی> اقدام کنند. البته، حداقل سن یکی از زوجین باید بالای سی سال تمام باشد. یک استثناء مهم برای این شرط، زمانی است که پزشکی قانونی تشخیص دهد زوجین به دلایل پزشکی قادر به فرزندآوری نیستند؛ در این صورت، شرط پنج سال انتظار ازدواج از آن ها برداشته می شود.
• زوجین دارای فرزند: پس از زوجین فاقد فرزند، زن و شوهری که خود دارای فرزند هستند نیز می توانند برای <به سرپرستی گرفتن کودک> اقدام کنند، مشروط بر اینکه حداقل یکی از آن ها بالای سی سال سن داشته باشد.
• دختران و زنان بدون شوهر: این گروه نیز واجد شرایط <فرزندخواندگی دختر> هستند. زنانی که ازدواج نکرده اند و حداقل سی سال سن دارند، تنها می توانند سرپرستی فرزند دختر را بر عهده بگیرند. قانون به آن ها اجازه سرپرستی فرزند پسر را نمی دهد.

در شرایط مساوی میان متقاضیان، قانون گذار اولویت هایی را نیز در نظر گرفته است. به عنوان مثال، زوجین با سن کمتر از پنجاه سال بر زوجین بالای پنجاه سال در پذیرش <سرپرستی کودک> ارجحیت دارند. همچنین، در تمامی موارد، رضایت کامل و همزمان هر دو زوج برای درخواست سرپرستی ضروری است.

شرایط عمومی و الزامی متقاضیان سرپرستی

علاوه بر اولویت بندی گروه ها، تمامی متقاضیان <سرپرستی فرزند> باید شرایط عمومی و الزامی زیر را دارا باشند تا صلاحیت آن ها برای پذیرش مسئولیت یک کودک تأیید شود:

• تابعیت ایرانی و اقامت: متقاضیان باید تابعیت جمهوری اسلامی ایران را داشته باشند. در صورتی که در خارج از کشور اقامت دارند، می توانند درخواست خود را از طریق سفارتخانه های ایران به سازمان بهزیستی ارسال کنند.
• اعتقاد به یکی از ادیان رسمی: اعتقاد به یکی از ادیان رسمی کشور (اسلام، مسیحیت، کلیمی یا زرتشتی) ضروری است.
• سلامت جسمی و روانی: متقاضیان نباید به بیماری های واگیردار، صعب العلاج یا اختلالات روانی حاد مبتلا باشند که مانع از ایفای نقش مؤثر در تربیت و نگهداری کودک شود.
• توانایی اخلاقی و صلاحیت برای تربیت: باید از نظر اخلاقی، توانایی لازم برای تربیت و نگهداری کودک را دارا باشند و محیطی امن و سالم برای رشد او فراهم کنند.
• نداشتن محکومیت جزایی مؤثر و سوء پیشینه: متقاضیان نباید دارای سوء پیشینه کیفری مؤثر باشند.
• تمکن مالی قابل قبول و تأمین آینده کودک: توانایی مالی کافی برای تأمین کلیه نیازهای مادی، تحصیلی و درمانی کودک الزامی است. این شرط یکی از مهم ترین موارد است که در ماده ۱۴ قانون حمایت از کودکان بی سرپرست و بدسرپرست، به تملیک بخشی از اموال یا حقوق به کودک اشاره شده است تا آینده او تضمین شود.
• عدم اعتیاد: نداشتن اعتیاد به الکل، مواد مخدر یا روان گردان یک شرط اساسی است.
• اهلیت قانونی: متقاضیان نباید محجور باشند (یعنی از نظر قانونی، توانایی انجام امور حقوقی خود را داشته باشند).
• سن قانونی زوجین متقاضی: حداقل یکی از زوجین باید سی سال تمام داشته باشد.

تمامی این شرایط با هدف ایجاد بهترین محیط برای کودک و اطمینان از آینده او در نظر گرفته شده اند و سازمان بهزیستی و مراجع قضایی با دقت فراوان، تمامی این موارد را بررسی می کنند.

شرایط خاص برای سرپرستی فرزند دختر و پسر

فرآیند <فرزندخواندگی دختر> و <فرزندخواندگی پسر> تفاوت هایی دارد که عمدتاً به محدودیت های قانونی یا اولویت های متقاضیان مربوط می شود. همانطور که پیش تر اشاره شد، زنان مجرد بالای سی سال فقط مجاز به <سرپرستی فرزند دختر> هستند و نمی توانند درخواست سرپرستی فرزند پسر را داشته باشند. این یک محدودیت قانونی مشخص در ایران است. تناسب سنی بین کودک و والدین سرپرست نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. معمولاً سازمان بهزیستی و دادگاه ها ترجیح می دهند که فاصله سنی منطقی بین والدین و فرزند وجود داشته باشد تا حس والد-فرزندی به درستی شکل بگیرد و چالش های کمتری در طول دوران رشد کودک به وجود آید.

کدام کودکان می توانند تحت سرپرستی قرار گیرند؟

همه کودکان در مراکز بهزیستی واجد شرایط <سرپرستی> نیستند. تنها کودکانی می توانند به سرپرستی واگذار شوند که شرایط قانونی خاصی را دارا باشند. این شرایط عمدتاً حول محور <کودکان بی سرپرست و بدسرپرست> شکل گرفته است:

• کودکانی که امکان شناسایی هیچ یک از پدر، مادر و جد پدری آن ها وجود نداشته باشد.
• کودکانی که پدر، مادر، جد پدری و وصی منصوب از سوی ولی قهری آن ها در قید حیات نباشند.
• کودکانی که سرپرستی آن ها به موجب حکم مراجع صلاحیت دار به سازمان بهزیستی سپرده شده و تا دو سال از تاریخ سپردن آن ها به سازمان، هیچ یک از والدین یا جد پدری برای سرپرستی آن ها مراجعه نکرده باشند.
• کودکانی که هیچ یک از پدر، مادر و جد پدری آن ها و وصی منصوب از سوی ولی قهری، صلاحیت سرپرستی را نداشته باشند و دادگاه نیز تشخیص دهد که این امر حتی با ضم امین یا ناظر نیز حاصل نمی شود.

تشخیص <بی سرپرست بودن> یا <بدسرپرست بودن> کودک باید حتماً مورد تأیید مقام قضایی قرار گیرد. این پروسه، یکی از دلایل اصلی طولانی بودن صف انتظار برای <فرزندخواندگی> است، زیرا بهزیستی صرفاً متولی نگهداری از این کودکان است و حق واگذاری آن ها را بدون طی مراحل قانونی و قضایی ندارد.

مراحل گام به گام به سرپرستی گرفتن فرزند از بهزیستی

مسیر <گرفتن بچه از پرورشگاه> یا <سرپرستی فرزند از بهزیستی>، یک فرآیند مرحله به مرحله است که نیازمند صبر، پیگیری و تعامل سازنده با کارشناسان مربوطه است. هر مرحله از این سفر، گامی به سوی رسیدن به آرزوی داشتن فرزند و ایجاد یک خانواده جدید است.

مرحله اول: آمادگی و ثبت نام اولیه

اولین و شاید مهم ترین گام، یک تصمیم گیری آگاهانه و پایدار است. <مشاوره فرزندخواندگی> با متخصصان، می تواند به خانواده ها کمک کند تا از آمادگی روانی و عاطفی خود اطمینان حاصل کرده و با چشمان باز وارد این مسیر شوند. درک مسئولیت های بلندمدت و پتانسیل چالش های احتمالی، از اهمیت بالایی برخوردار است.

پس از آمادگی ذهنی، زمان ثبت نام فرا می رسد. متقاضیان باید در <سامانه ملی فرزندخواندگی> سازمان بهزیستی کشور ثبت نام کنند. این سامانه، آدرس آنلاین برای شروع فرآیند است و پس از ثبت نام، یک کد رهگیری به متقاضیان ارسال می شود. در این مرحله، جمع آوری دقیق مدارک ضروری است:

1. تصویر کلیه صفحات شناسنامه متقاضیان
2. تصویر کارت ملی متقاضیان
3. تصویر کارت پایان خدمت یا معافیت از خدمت (برای آقایان)
4. تصویر سند ازدواج زوجین
5. تصویر آخرین مدرک تحصیلی متقاضیان
6. تصویر سند مالکیت یا اجاره نامه منزل
7. گواهی اشتغال به کار یا تعیین میزان تقریبی درآمد (مانند حکم کارگزینی، فیش حقوقی، پروانه کسب)
8. تصویر مدارک بیمه پایه اجتماعی
9. اصل گواهی پزشک متخصص زنان و زایمان مبنی بر عدم امکان بچه دار شدن (برای زوجین فاقد فرزند و پس از تأیید پزشکی قانونی)

توصیه می شود که تمامی مدارک با کیفیت مطلوب و از روی اصل آن ها تهیه و در سامانه آپلود شوند. پس از بررسی اولیه توسط بهزیستی، از متقاضیان خواسته می شود تا مدارک را در یکی از دفاتر اسناد رسمی برابر اصل کنند.

مرحله دوم: بررسی صلاحیت و ارزیابی ها

پس از ثبت نام و بارگذاری مدارک، نوبت به ارزیابی های دقیق تر می رسد. این مرحله با مصاحبه اولیه مددکاری و بازدید از منزل متقاضیان آغاز می شود. کارشناسان بهزیستی تلاش می کنند تا با این بازدیدها، شرایط زندگی، فرهنگ خانوادگی و آمادگی محیط برای پذیرش کودک را ارزیابی کنند. صداقت و شفافیت در پاسخگویی به سوالات کارشناسان، نقش کلیدی در پیشبرد پرونده دارد.

سپس، متقاضیان به روانشناس معتمد سازمان معرفی می شوند تا صلاحیت روانی و آمادگی عاطفی آن ها برای <سرپرستی کودک> تأیید شود. علاوه بر این، گواهی های عدم اعتیاد و عدم سوء پیشینه نیز در این مرحله اخذ می شوند. این بررسی ها به هیچ عنوان با هدف ایجاد بوروکراسی یا دشوارسازی مسیر نیست، بلکه برای تضمین بهترین آینده برای کودک است، چرا که کودکانی که به <سرپرستی> سپرده می شوند، اغلب در زندگی خود تجربه های سختی را پشت سر گذاشته اند و سازمان بهزیستی به عنوان حافظ حقوق آن ها، وظیفه دارد مطمئن شود که به محیطی امن و پر از عشق وارد خواهند شد.

مرحله سوم: انتظار و معرفی کودک

یکی از طولانی ترین بخش های <مراحل فرزندخواندگی>، دوره انتظار برای معرفی کودک است. بسیاری از متقاضیان از خود می پرسند که چرا با وجود تعداد زیاد کودکان در مراکز بهزیستی، این صف انتظار طولانی است. پاسخ این است که سازمان بهزیستی خود متولی تأمین کودک نیست و تنها مسئول <حمایت از کودکان بی سرپرست و بدسرپرست> است. کودک باید واجد شرایط واگذاری باشد، یعنی یا والدین مشخصی نداشته باشد، یا والدین او فوت کرده باشند، یا صلاحیت سرپرستی آن ها توسط مقام قضایی سلب شده باشد. این پروسه های قضایی زمان بر هستند.

مدت زمان فرآیند <فرزندخواندگی> می تواند بسیار متغیر باشد و به عواملی مانند سن و جنسیت کودک مورد درخواست بستگی دارد. به عنوان مثال، تقاضا برای نوزادان دختر بسیار بیشتر است و این امر می تواند صف انتظار را برای این دسته از کودکان طولانی تر کند. در مقابل، پذیرش <سرپرستی کودکان با نیازهای ویژه> (معلولیت یا بیماری خاص) یا <کودکان در سنین بالاتر>، معمولاً با سرعت بیشتری انجام می شود. پس از یافتن کودک مناسب و تأیید صلاحیت، دیدارهای اولیه بین متقاضیان و کودک انجام می شود تا پذیرش و تعامل طرفین مورد ارزیابی قرار گیرد. در برخی موارد، اگر تعامل مناسبی شکل نگیرد، امکان پیشنهاد تا سه کودک نیز به خانواده وجود دارد.

مرحله چهارم: صدور حکم سرپرستی

پس از تأیید نهایی تعامل و پذیرش متقابل، قاضی حکم <سرپرستی موقت> شش ماهه صادر می کند. در طول این دوره آزمایشی، کارشناسان بهزیستی نظارت دقیق و مستمری بر خانواده و وضعیت کودک خواهند داشت. این نظارت به منظور اطمینان از سازگاری کودک با محیط جدید و توانایی خانواده در برآورده ساختن نیازهای اوست. اگر در طول این شش ماه، همه چیز به خوبی پیش برود و کارشناسان بهزیستی تأیید نهایی خود را اعلام کنند، حکم موقت به حکم قطعی تبدیل می شود و <ثبت رسمی فرزندخواندگی> در دفاتر ثبت احوال صورت می گیرد. این لحظه، نقطه عطف این سفر پر امید است که در آن، کودک رسماً عضوی از خانواده جدید خود می شود و نام خانوادگی والدین سرپرست را به خود می گیرد.

نکات مهم حقوقی، شرعی و اجتماعی در سرپرستی فرزند

ورود به دنیای <فرزندخواندگی>، علاوه بر مراحل اداری و قانونی، با ملاحظات مهم حقوقی، شرعی و اجتماعی نیز همراه است که آگاهی از آن ها برای هر خانواده متقاضی ضروری است. این نکات، تضمین کننده موفقیت و پایداری این پیوند مقدس هستند.

مسئله محرمیت فرزندخوانده

یکی از دغدغه های اصلی خانواده های مسلمان در <فرزندخواندگی>، مسئله <محرمیت فرزندخوانده> است. از آنجایی که فرزندخوانده از نظر شرعی، فرزند نسبی والدین سرپرست محسوب نمی شود، احکام محرمیت طبیعی بر او جاری نیست. با این حال، راه های شرعی برای ایجاد محرمیت وجود دارد که مهم ترین آن ها عبارتند از:

• شیردهی (رضاع): اگر مادر سرپرست یا همسر پدر سرپرست (در صورتی که شیردهی او باعث محرمیت نشود) در دوران شیرخوارگی (قبل از دو سالگی) کودک را با شرایط خاص شرعی شیر دهد، کودک به او و پدر سرپرست محرم می شود.
• ازدواج محرمیت آمیز: در برخی موارد، راه هایی مانند ازدواج پدر سرپرست با مادر رضاعی کودک (در صورت وجود) یا ازدواج صوری و محدود با اقوام دور (با رعایت شرایط شرعی و تنها برای ایجاد محرمیت)، برای حل مشکل محرمیت پیشنهاد می شود.

هر خانواده می تواند بر اساس احکام مرجع تقلید خود، راه مناسب را برای ایجاد محرمیت انتخاب کند. توصیه می شود در این زمینه حتماً با یک عالم دینی یا کارشناس مذهبی مشورت شود تا از صحت شرعی اقدام انجام شده اطمینان حاصل شود.

وضعیت ارث فرزندخوانده

از نظر قانون مدنی ایران، <ارث فرزندخوانده> از والدین سرپرست، مانند فرزند طبیعی نیست و فرزندخوانده از آن ها ارث نمی برد. این یکی از تفاوت های اصلی حقوقی بین فرزندخوانده و فرزند طبیعی است. اما قانون گذار برای تأمین <آینده فرزندخوانده>، راهکاری را در ماده ۱۴ قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست پیش بینی کرده است.

دادگاه در صورتی حکم سرپرستی صادر می کند که درخواست کننده سرپرستی بخشی از اموال یا حقوق خود را به کودک یا نوجوان تحت سرپرستی تملیک کند. تشخیص نوع و میزان مال یا حقوق مزبور با دادگاه است. در مواردی که دادگاه تشخیص دهد اخذ تضمین عینی از درخواست کننده ممکن یا به مصلحت نیست و سرپرستی کودک یا نوجوان ضرورت داشته باشد، دستور اخذ تعهد کتبی به تملیک بخشی از اموال یا حقوق در آینده را صادر و پس از قبول درخواست کننده و انجام دستور، حکم سرپرستی صادر می کند.

این ماده به والدین سرپرست اجازه می دهد که قسمتی از اموال خود را به صورت هبه (بخشش) یا صلح عمری به نام فرزندخوانده کنند و بدین ترتیب، آینده مالی او را تضمین نمایند. این اقدام، نشان دهنده مسئولیت پذیری خانواده در قبال کودک و دغدغه قانون گذار برای حفظ منافع اوست.

فرهنگ سازی و اصلاح باورهای نادرست

یکی از چالش های اجتماعی در <فرزندخواندگی>، ذهنیت ها و باورهای نادرست است. متأسفانه، برخی خانواده ها تمایل دارند حقیقت <فرزندخواندگی> را از کودک و اطرافیان پنهان کنند، در حالی که تحقیقات و تجربه های متعدد نشان داده است که پنهان کردن این واقعیت، می تواند در آینده آسیب های روحی و روانی عمیقی به کودک وارد کند. <صداقت با فرزندخوانده> از همان سنین پایین و با زبانی متناسب با درک او، نه تنها به تقویت اعتماد بین کودک و والدین کمک می کند، بلکه باعث می شود کودک هویت خود را بهتر درک کند و با آن کنار بیاید.

همچنین، نیاز به <فرهنگ سازی> برای پذیرش <کودکان با سن بالاتر> یا <کودکان دارای نیازهای ویژه> (معلولیت یا بیماری خاص) وجود دارد. اغلب متقاضیان به دنبال نوزادان سالم هستند، در حالی که کودکان بزرگتر یا آن هایی که نیازهای خاصی دارند، بیشتر در انتظار خانواده می مانند. رسانه ها، با ساخت برنامه ها و فیلم های تأثیرگذار، نقش بسیار مهمی در تغییر این نگرش و ترویج <فرهنگ سرپرستی کودکان نیازمند> دارند تا جامعه به سمتی حرکت کند که به تمامی کودکان، فارغ از شرایطشان، فرصت داشتن خانواده ای گرم و دوست داشتنی را بدهد.

آمار و اطلاعات

بر اساس گزارش های سازمان بهزیستی کشور، در شش ماهه نخست سال ۱۳۹۹، تعداد ۵۳۹ فرزند بهزیستی در سراسر کشور به سرپرستی رفته اند. از این تعداد، ۲۸ فرزند دارای معلولیت نیز وارد خانواده ها شده اند که نشان دهنده افزایش تمایل به پذیرش این دسته از کودکان است. استان تهران با ۱۵۵ فرزندخواندگی، بیشترین آمار را در این دوره به خود اختصاص داده است.

با این حال، توزیع جنسیتی و سنی کودکان در مراکز بهزیستی و درخواست ها برای <سرپرستی کودک>، اختلاف چشمگیری دارد. حدود ۹۹ درصد متقاضیان در ابتدا به دنبال نوزاد دختر هستند، که این امر منجر به طولانی شدن صف انتظار برای این گروه از کودکان می شود. در مقابل، پسران، به ویژه آن هایی که سنین بالاتری دارند، یا کودکان با نیازهای خاص، مدت زمان بیشتری را در مراکز شبه خانواده سپری می کنند. حدود ۸۰ درصد <فرزندخواندگی> در سال های اخیر مربوط به گروه سنی ۰ تا ۳ سال بوده و <سرپرستی> کودکان بالای سه سال متقاضی کمتری دارد. این آمارها، اهمیت <فرهنگ سازی> برای پذیرش تمامی کودکان نیازمند را بیش از پیش نمایان می سازد.

دسته متقاضیان	اولویت	توضیحات
زوجین فاقد فرزند	اول	5 سال از ازدواج گذشته باشد و حداقل یکی از زوجین بالای 30 سال. (استثنا برای عدم توانایی پزشکی)
زوجین دارای فرزند	دوم	حداقل یکی از زوجین بالای 30 سال.
دختران و زنان بدون شوهر	سوم	حداقل 30 سال سن، فقط حق سرپرستی دختر.
اولویت در شرایط مساوی		زوجین با سن کمتر از 50 سال بر زوجین با سن بالاتر.

سخن پایانی و توصیه های نهایی

<سرپرستی فرزند> و قدم گذاشتن در مسیر <فرزندخواندگی>، فراتر از یک اقدام قانونی، یک تعهد عمیق، مسئولیت پذیری طولانی مدت و سفری پر از عشق و ایثار است. این تصمیم، نه تنها آینده یک کودک را دگرگون می سازد، بلکه خود خانواده سرپرست را نیز در ابعاد عاطفی و انسانی به اوج می رساند. در این مسیر، آگاهی، صبر و استقامت، سه کلید اصلی برای موفقیت و رسیدن به مقصود هستند.

توصیه می شود که متقاضیان همواره در صورت نیاز، از <مشاوره حقوقی تخصصی> بهره مند شوند. کارشناسان حقوقی می توانند در پیچیدگی های قانونی، تدوین مدارک و پیگیری پرونده، راهنمایی های ارزشمندی ارائه دهند و از بروز مشکلات احتمالی جلوگیری کنند. همچنین، فراموش نکنیم که نقش حیاتی خانواده های متقاضی در آینده <کودکان بی سرپرست و بدسرپرست>، غیرقابل انکار است. آن ها با آغوش گرم و دلی سرشار از محبت، نه تنها خانه ای برای این کودکان فراهم می کنند، بلکه امید، اعتماد به نفس و آینده ای روشن را به زندگی آن ها هدیه می دهند.

این سفر ممکن است با چالش ها و انتظاراتی همراه باشد، اما پایانی شیرین و ماندگار در پی خواهد داشت. پایداری و صبر در این مسیر، پاداشی از جنس عشق و سعادت را به همراه می آورد؛ عشقی که می تواند زندگی ها را متحول کند و جامعه ای مهربان تر و همدل تر بسازد.