واکاوی اشتباهی رایج در میان مسافران
هر بار که در طول سفر دست در جیب می کند مشتی تخمه بیرون می آورد. با ولع آن را می شکند و پوسته هایش را به هوا پرتاب می کند. پوسته های تخمه گاهی از پنجره خودرو به بیرون می افتد، گاهی به جوی آب. گاهی روی سبزی طبیعت و گاهی روی شن های ماسه های داغ ساحل…، از این رفتار ابایی ندارد. هر بار یکی از جمع همسفرها با مهربانی تذکر می دهد که این کار باعث آلودگی محیط زیست می شود اما می گوید: «پوست تخمه و میوه هیچ مشکلی نداره. باد می بره. برمی گرده به طبیعت. خیالتون راحت!»
به گزارش رویداد برتر، شیرین نجوان، کارشناس ارشد گردشگری با این روایت کوتاه و به نوعی آشنا، به واکاوی رفتار مسافران و گردشگرانی پرداخته است که با یک توجیه اشتباه به انباشت بیشتر زباله دامن زده و آن را به تهدید سفر تبدیل کرده اند. او در این یادداشت نوشته است: «برای همسفر و شهروندی که آموخته رها کردن برخی از زباله هایی که قابل تجزیه در طبیعت هستند ایرادی ندارد، چطور می توان درباره آلودگی بصری توضیح داد؟ چطور می توان به او در قالب یک فرد بزرگسال آموخت که قرار گرفتن ناهمگون و ناهماهنگ رنگ، فرم و جنس در فضا و طبیعت، آلودگی بصری یا دیداری معنا می دهد و می تواند با نازیبا کردن چهره طبیعت، بر هم زدن چرخه محیط زیست و در نهایت تخریب آن مانع از انتقال حس آرامش و انرژی قابل انتظار شود…
شیوع چنین تفکری در میان گردشگران که رها کردن مواد غذایی و زباله های تجزیه پذیر در طبیعت مشکلی ندارد، باعث شده است تا در سفر و گشت وگذار در کنار رودخانه، جنگل، ساحل و یا اغلب عرصه های طبیعی شاهد تلی از زباله هایی از جمله پوست مرکبات، هندوانه، تخمه و به طور کل مواد غذایی باشیم که در گروه مواد تجزیه پذیر قرار می گیرند. اگرچه قرار گرفتن بسیاری از انواع خوراک در این گروه کاملا درست است اما رها کردن آنها به هر دلیلی در طبیعت اقدامی ناشایست و جبران ناپذیر به شمار می آید. این نوع زباله ها برای طی روند تجزیه در طبیعت به بازه زمانی ۶ ماه تا یک سال نیاز دارند.
در این روزها به تناوب زباله هایی از این نوع روی یکدیگر تلنبار شده و علاوه بر جذب حشرات، مصرف توسط حیات وحش و دام، راه افتادن شیرابه ها و … که اثرات نامطلوب زیست محیطی را به دنبال دارند، تا مدت ها با ایجاد آلودگی بصری، چهره زیبای طبیعت را زخمی و نازیبا می کنند.
در ادبیات حرفه ای محیط زیست و حوزه پسماندها، به این نوع زباله هایی که امکان تجزیه در طبیعت را دارند، «زباله های زیست تخریب پذیر» می گویند. در واقع آنها زباله هایی هستند که به طور معمول از منابع گیاهی یا حیوانی نشأت می گیرند و امکان تخریب آنها وجود دارد.
در مواجهه با این موضوع جدا از گردشگران ناآگاه که با توجیه تجزیه پذیری صرف این نوع زباله ها، آنها را در طبیعت رها می کنند، برخی دیگر که از دانش نسبی نسبت به این موضوع برخوردار هستند، زباله هایی شامل پوست میوه ها و مواد غذایی خود را در خاک محیط طبیعی مورد نظر دفن می کنند. در این باره نیز ملاحظات بسیاری مدنظر است. (هرچند اختلاف نظرهایی وجود دارد اما) [برخی] صاحبنظران زیست محیطی آن را رد می کنند. آنها معتقدند با این کار چرخه تغذیه جانوران و حشرات بر هم زده می شود. از سویی دیگر برخی متخصصان این حوزه باور دارند زباله های تجزیه شونده اگر در خاکی دفن شود که از اکسیژن کافی برخوردار نباشد، گاز متان گلخانه ای تولید می شود که پتانسیل گرمایشی آن ۸۶ برابر بیشتر از دی اکسیدکربن است و در نتیجه آسیب به مراتب بیشتری به محیط زیست وارد خواهد شد. از این رو بهترین رویکرد در مدیریت چنین زباله هایی در سفر، جمع کردن آنها و سپس ریختن در سطل های زباله است.
اگرچه بسیاری از گردشگران از موضوع نبود سطل های زباله کافی و یا انباشته بودن آنها از زباله هایی که به صورت منظم خالی نمی شود، گلایه دارند اما بی شک این موضوع از خطای گردشگری که زباله تجزیه پذیر و یا تجزیه ناپذیر همانند بطری های پلاستیکی، فلزی و سایر زباله های خود را در طبیعت رها می کنند، نمی کاهد. از این رو حتما باید هنگام ورود به طبیعت، کمپ و یا اقامت های کوتاه مدت به صورت مجهز وارد فضای طبیعی شوند و وسایل لازم برای جمع آوری زباله ها را همراه داشته باشند. به این معنا که گونی یا کیسه زباله ترجیحا قابل بازیافت برای جابه جایی زباله هایشان همراه خود ببرند و زباله ها را از محیط خارج کنند. گاهی باید کیلومترها با زباله هایی بدبو و غیرقابل تحمل همسفر شد تا فضای مناسبی برای رها کردن آنها یافت. در واقع باید مسئول زباله ای بود که تولیدکننده آن هستیم. باید گاهی بوی آزاردهنده آن ها را ساعت ها درخودرو و یا بین وسایل مان تحمل کنیم تا به محل مناسب برسانیم؛ چرا که ما مسئول ایجاد زباله هایمان هستیم و نسبت به طبیعتی که قرار است برای فرزندان مان و نسل های آینده نیز باقی بماند مسئول خواهیم بود.»
انتهای پیام