پایِ لنگ در ورزش پایه/ نبود تجهیزات استاندارد درد همیشگی ژیمناستیک – خبرگزاری آنلاین | اخبار ایران و جهان

به گزارش خبرنگار آنلاین ژیمناستیک ورزش پرطرفدار جهان و پر مدال المپیک به رغم سرمایه گذاری کشورها در ایران به دلیل مشکلات مالی مهجور مانده و سال هاست با نبود وسایل یا غیراستاندارد بودن آن ها دست و پنجه نرم می کند. این رشته که از آن به عنوان «ورزش پایه» نام می برند در انعطاف بدنی ورزشکاران خیلی تأثیرگذار است و می تواند پله ای برای حرفه ای شدن ورزشکاران دیگر رشته ها محسوب شود اما سال هاست ژیمناستیک با مشکل اصلی استاندارد نبود تجهیزات روبه رو است.

اوج شکوفایی ژیمناستیک ایران از سال ۹۷ است که ژیمناست های ایران موفقیت های زیادی در رقابت های برون مرزی کسب کردند اما فرسودگی امکانات در سالن های تمرین معضل همیشگی آن ها بود البته مشکلات ژیمناستیک تنها به کمبود تجهیزات و غیراستاندارد بودن وسایل ختم نشد و در چند سال اخیر مشکلات مدیریتی باعث شد که وضعیت این فدراسیون روز به روز آشفته تر شود. به طوری که در همین یک سال اخیر که فدراسیون وضعیت نابه سامانی داشت یک نسل از ژیمناست های ایران که می توانستند آینده این رشته ورزشی را تأمین کنند به خاطر دعوای مدیران بر صندلی ریاست از بین رفتند و کمتر کسی به این موضوع توجه کرد.

با وجود همه این مشکلات و سختی ها ژیمناستیک ایران خوش درخشید و اولین مدال تاریخی بازی های آسیایی هانگژو و اولین حضور در المپیک پاریس را بعد از ۶۰ سال به دست آمد. مهدی الفتی تنها ورزشکار ایرانی بود که بعد از ۶۰ سال و در شرایطی که فدراسیون تا چند وقت قبل آن با مشکلات مدیریتی روبه رو بود توانست سهمیه المپیک پاریس را از آن خود کند و نشان دهد اگر مدیران ورزشی دست از دعوای مدیریتی خود بردارند این رشته حرف ها برای گفتن دارد.

آخرین باری که ایران در این رشته نماینده ای در المپیک داشته به سال ۱۹۶۴و حضور جمیله سروری ژیمناست ۱۴ ساله در المپیک توکیو برمی گردد که البته آن زمان المپیک سهمیه ای نبود و حالا در المپیک پاریس الفتی این طلسم را شکست و یک نماینده از ژیمناستیک ایران بدون سهمیه وایلدکارت وارد المپیک شد.

حالا ژیمناستیک ایران که دوران پساالمپیک را تجربه می کند؛ همچنان با مشکل همیشگی عدم تجهیزات مناسب و استاندارد روبه رو است؛ این رشته ورزشی نشان داد در سایه یک برنامه ریزی منجسم و مدیریت پایدار بود می تواند شگفتی ساز شود اما جدال با تجهیزات غیراستاندارد موضوعی نیست که بتوان راحت از کنار آن گذشت.

از آخرین باری که تجهیزات ورزشی ژیمناستیک به ایران آمده سال هاست می گذرد و شاید گفتن این جمله بیش از همه تلخ باشد که ژیمناست ایران در شرایطی به مهم ترین آوردگاه ورزشی دنیا رسید که ورزشکار آن با تجهیزات غیراستاندارد تمرین می کرد!

رئیس فدراسیون ژیمناستیک پس از المپیک پاریس بارها به موضوع تجهیزات استاندارد در ژیمناستیک ایران و مساعدت مسئولان ورزش ایران اشاره کرد و در این باره گفته است: «بحث فقط پول و اعتبارات نیست که آن را هم در اختیار نداریم اما بحث این است که ما باید چگونه این وسایل را بخریم و تهیه کنیم؟! متأسفانه تحریم ها دست ما را در خیلی از بخش ها بسته است.

بخش هایی هم که تحریم نیست قوانین دست و پای ما را می بندد. به عنوان مثال اگر ما می خواهیم خریدی انجام دهیم باید لوازم استاندارد خارجی تهیه کنم اما در کشور تولیدکننده داخلی داریم و من باید در سامانه مخصوصی درخواست بدهم و یک تولیدکننده ایرانی اعلام آمادگی کند و برای ما این دستگاه را بسازد اما آیا این دستگاه همان وسیله ای است که قهرمانان ما روی آن باید مسابقه بدهند؟!»

حالا این روزها نگاه ها به سمت وزارت ورزش و جوانان است؛ دنیامالی چند ماهی است مسند وزارت ورزش را در اختیار گرفته و اهالی ورزش انتظار دارند تا او بیشتر از گذشته به فکر ورزش های پایه همچون ژیمناستیک باشد؛ درد ژیمناستیک درد امروز و دیروز نیست و نیاز است در سایه حمایت و توجه از سوی مسئولان این مشکلات به حداقل برسد در حال حاضر حتی یک پیست استاندارد در حد مسابقات بین المللی که ملی پوشان بتوانند در آن تمرینات خود را پیگیری کنند موجود نیست و این بیشتر از همیشه ژیمناستیک ایران را با مشکلات زیاد روبه رو می کند.

کمتر از دو سال دیگر بازی های آسیایی ناگویا برگزار می شود و مسئولان ورزش اگر همچنان دل به مدال آوری ژیمناستیک ایران بستند باید برای امکانات و شرایط این رشته فکری کنند؛ قطعاً نمی توان از ورزشکارانی که از حداقل ها محروم هستند انتظار نتیجه حداکثری داشت.