مرا هزار امید است… – رویداد برتر

امید، این نام معنادار، یکی از ویژگی های زندگی است که انسان را وادار می کند به دنبال فردایی بهتر باشد. امید یعنی موفقیت و آینده ای بهتر. اگر امید باشد، شادی در زندگی وجود دارد.

موضوع امید به قدری در زندگی ما رایج و حیاتی شده است که در سال های اخیر بسیاری از روانشناسان به موضوع روانشناسی مثبت گرا پرداخته اند. هرچند انتقاداتی به این موضوع وارد است اما این ژانر طرفداران خاص خود را دارد که کم نیستند.

عوامل متعددی در دستیابی به شادی و امید به زندگی نقش دارند. حتی اعتماد به نفس، شرایط خانوادگی، زمان صرف شده برای سرگرمی های مختلف و خیلی چیزهای دیگر با امید و شادی مرتبط است. داینر، یک روانشناس مثبت گرا، پیشنهاد می کند که کشورها با تمرکز بر شاخص های ملی تولید، میزان وجود احساس رضایت و شادی پایدار و شدید در موقعیت های مختلف زندگی را نیز بسنجند.

تحقیقات نشان می دهد که امید به زندگی از دهه 1950 حدود 23 سال افزایش یافته است. بین سال های 2010 تا 2015، مردان و زنان به طور متوسط ​​چهار سال و نیم زندگی کردند. بالاترین امید به زندگی مربوط به سال های 2010 و 2015 است که حدود 79.2 سال در آمریکای شمالی و کمترین آن در آفریقا با 59.5 سال است. امید به زندگی از دهه 1950 در تمام نقاط جهان افزایش یافته است. سریع ترین رشد در آسیا بود، جایی که امید به زندگی از 42 به 71.6 سال افزایش یافت.

امید آنقدر مهم است که حتی یک روز در تقویم به آن اختصاص داده شده است. 6 فروردین روز امید و تبریک نامگذاری شده است. عناوینی که امروز بیش از هر چیز به آن نیاز دارد و شاید بد نباشد، بعد از اینکه هر روز از مشکلات، هزینه ها و آشفتگی هایی که دنیا را رنج می دهد می نویسیم، فقط می توانیم از امید، روزهای خوب و خوش صحبت کنیم.

بر اساس یک نظریه رایج در روانشناسی، امید به معنای دستیابی به هدف و تلاش برای رسیدن به آن از طرق مختلف است. فرد امیدوار نیز اراده حرکت به سمت هدف و برنامه ریزی برای رسیدن به آن را دارد. به عبارت دیگر، فردی که امیدوار است برای خود اهدافی دارد و انتظار دارد که به آنها برسد. امید از نظر روانشناسی دارای سه عنصر است: هدف، مسیرهایی که برای رسیدن به هدف طی می شود و آن چیزی که برای رسیدن به هدف در آن مسیر حرکت می کند.

تحقیقات نشان داده است که امید در درمان بیماری‌های صعب‌العلاج مانند سرطان نیز نقش مهمی دارد و افراد امیدوار با شنیدن خبر بیماری خود کمتر دچار اضطراب و بی‌قراری می‌شوند و به سرعت با آن کنار نمی‌آیند. بیماران امیدوار به راحتی درمانده نمی شوند و با تلاش بیشتر برای یافتن راه حل پیش می روند. علاوه بر این، مبتلایان امیدوار به بیماری های جدی، اهداف خود را در اولویت قرار داده و به دنبال آن خواهند بود.

اما مردم در مورد امید نظرات متفاوتی دارند و هرکسی تعریف خود را دارد. روزبه سال ها در اروپا و آمریکا زندگی کرده و چند سالی است که به ایران بازگشته است. پدر و مادرش سال هاست که با سرطان دست و پنجه نرم می کنند، اما او همچنان امیدوار است. گاهی دلش خالی می شد اما سعی می کرد اطرافیانش را امیدوار کند.

او اکنون 46 سال سن دارد و امید را اینگونه تعریف می کند: «من فکر می کنم امید به شما قدرت می دهد تا بر سختی ها غلبه کنید و موقعیت غم انگیز را به موقعیتی تبدیل کنید که احساس تغییر کنید. اگر به من قدرت برآوردن آرزویی داده می شد، دوست داشتم هیچ کس روی زمین رویاپردازی نکند و اگر کسی بیماری سختی داشت، فکر نمی کرد امیدی نیست، زیرا همیشه راهی وجود دارد. دانش و قدرت روی زمین قدرتی که در انسان روی زمین وجود دارد می تواند به همه امیدها امیدوار کند. اما مشکل اینجاست که نیروهایی در برابر جریان امید وجود دارند و تبدیل به موج می شود و تکه هایی از قدرت امید را به عنوان پازل های جداگانه باقی می گذارد. من فکر می کنم اصل از بین رفتن امید، زورگویی است که از سر ناآگاهی خود اجازه نمی دهد پازل های امید به هم برسند. برای درک بهتر نیازهایمان باید صدایمان را بلند کنیم تا جهل و آزار و اذیت جایی نداشته باشد. به این ترتیب می توان پازل هایی را کنار هم قرار داد تا تصویری از امید ایجاد شود. به نظر من امید آنقدر در زندگی تاثیر دارد که هرکس به همان اندازه که نیت خیر داشته باشد و هفت شهر عشق را تجربه کند به اوج زندگی می رسد.

امید در اشعار بسیاری از شاعران بزرگ ایران نیز برجسته است. مثل این شعر سعدی: «خوبه که درد هست، امید به بهبودی / کویر که هست طولانی نمیشه»

مرجان، جامعه شناس 28 ساله، دوست ندارد کلیشه امید را تعریف کند: «من فکر می کنم امید انگیزه ادامه دادن است و هر چیزی می تواند انگیزه دهد. صبح به محض اینکه چشماتو باز میکنی و می تونی بلند بشی و سر کار بری، یه محرک هست، اون محرک هر چیزی می تونه باشه، امیدوارم اسمش هم باشه. معمولاً به من می گویند که من اهل امید نیستم و اگر نباشد زندگی را سیاه می بینم. من فقط حقایق را می بینم. من آدم بی انگیزه و ناامیدی نیستم. امیدوارم بتوانم برای کسی که قبلاً این کار را انجام داده کاری انجام دهم تا بتوانم کار او را حل کنم، این کار باعث ایجاد انگیزه و امید می شود. اما به دلیل شرایط ناپایدار دنیا، ما صد در صد خوشبین نبودیم. جهان دستخوش تغییرات اقلیمی عجیبی است که همه این تغییرات می تواند منجر به جنگ جهانی دوم شود یا تهدیدی برای ویروس های وحشتناک نژاد بشر باشد. بنابراین نمی توانم بگویم که خیلی خوشبین هستم. من معتقدم که ما بخشی از نسل انسانی هستیم که در آستانه یک تغییر بزرگ است و خودمان را نمی شناسیم، بسیاری از ما در حال سقوط از این تغییر هستیم و همچنان زندگی قوی تری داریم. من فکر می کنم امید به طور مستقیم و غیر مستقیم آینده را اصلاح می کند. اگر انسان انگیزه ادامه دادن داشته باشد خوب است و هر چه انگیزه قوی تر باشد زندگی انسان در آینده بهتر می شود. ما نباید فراموش کنیم که رویای طبقه ما می تواند رویای بسیاری از افراد دیگر باشد.

اما محمدحسن نمی داند چقدر به آینده امیدوار است. او معماری خوانده، ۲۹ سال سن دارد و امید را اینگونه تعریف می کند: «امید یعنی باور به چیزهایی که نیست، اما می شود. به نظر من امید در شکل گیری زندگی تاثیر چندانی ندارد، اما بیشتر در ادامه زندگی است، امید و ترس با هم برادرند و امید به اندازه مرگ سرشار از زندگی است.

نیلوفر امید را نور و مسیری همیشه موجود می داند. مردم شناس، 27 ساله. نسبت به سالهای قبل حدود 40 درصد خوشبین هستم و هر چه خبر بدتر و اوضاع اقتصادی بدتر باشد امیدم کمتر می شود. اما امید من هرگز صفر نبود چون فکر می کنم زندگی است و اگر امیدم صفر باشد چیزی برای از دست دادن ندارم و به پوچی می رسم. من فکر می کنم امید تاثیر زیادی بر زندگی مردم دارد و اگر آن را از دست بدهیم به پوچی می رسیم. امید مردم را زنده نگه می دارد. به همین دلیل است که من همیشه سعی می کنم به افراد ناامید و افسرده اطرافم امیدوار باشم. “زیرا بدون امید، زندگی معنایی ندارد.”

سارا یک روانشناس است و برای او امید از مسیر و رشد نشات می گیرد: “من دوست دارم در این مسیر قدم بردارم و تلاش کنم، حالا می خواهم سبک زندگی یا هر چیز دیگری باشم. من واقعاً امیدوارم اینطور باشد و فکر می کنم این امید نیست. نادرست نیست، امید بر زندگی شما تأثیر می گذارد، جدا از اینکه مرز امید و ناامیدی باریک است، مرز امید واقعی و امید الکی ناشناخته است.» امید الکی آسیب زا است و با وجود واقعیت ها، امید تلخ. آرامش‌بخش است و به نوعی اطمینان‌بخش است. می‌تواند به فرد کمک کند اگر خسته است دوباره تلاش کند.»

حمیده هم زندگی اش را دوست دارد. او گفت: “اگر کسی در زندگی خود به دنبال مقصر نیست، این به معنای امیدواری است زیرا آن را شروع خواهد کرد.”

شما هم می توانید در مورد امید صحبت کنید. چقدر خوشبین هستید و تعریف امید چیست؟

انتهای پیام/