تلویزیون هند چگونه قدرتمند شد؟

به گزارش رویداد برتر ، روزنامه فرهیختگان نوشت: “در این گزارش ، ما به توسعه تلویزیون در هند نگاه می کنیم و اینکه چگونه گسترش روزافزون شبکه های تلویزیونی ، که به گفته بسیاری ، باید منجر به آزادی های سیاسی شود ، منجر به یک دیکتاتوری مطلق با ثروتمند و کسری می شود. سیاسی خواهد بود.

داستان ورود تلویزیون به هند

در سال 1956 ، پس از استقلال هند ، فیلیپس تلویزیون را به این کشور معرفی کرد که در دهلی نو با عنوان “دور” فعالیت می کرد و هفته ای نیم ساعت پخش می کرد. اولین برنامه ماهواره ای هند در سال 1975 آغاز شد. این برنامه امکان دسترسی به تلویزیون در 2400 روستای شش ایالت هند را فراهم می كرد. تلویزیون در این دوره مانند کلاس مرخصی بود که فرصتی را برای آموزش بهداشت ، کشاورزی و غیره فراهم می کرد. دوره های آموزشی برای روستاییان.

پراسار بهاراتی ، بزرگترین سازمان رسانه های عمومی هند ، در سال 1990 تاسیس شد ، به بخشی از رادیو و تلویزیون ملی هند تبدیل شده است.

اگرچه تصویب قانون پراساربهارات در پارلمان در سال 1997 یک نهاد مستقل از وزارت صدا و سیما و اطلاعات هند است ، اما با توجه به اینکه اعضای هیئت مدیره پراساربهارات توسط رئیس جمهور انتخاب می شوند ، به اصطلاح حزب سیاسی مستقل عمدتا شک دارد.

به عنوان مثال ، در سال 2010 ، 24 نفر از 30 کاندیدای کارمند درداشان نیوز ، بخشی از بنیاد پارسار بهاراتی ، براساس ملاحظات سیاسی انتخاب شدند. یک سوم افراد استخدام شده از نزدیکان وزیر وقت تجارت هند ، آناند شارما بودند.

تأثیر تجارت در تلویزیون هند

در هند ، موانع قانونی سنتی برای جلوگیری از حملات فرهنگی توسط رسانه های غربی و خارجی به طور قابل توجهی تضعیف شده است و هند به عنوان یک عقب گرد قابل توجه در سیاست فرهنگی قبلی خود تلقی می شود.

تغییر شرایط قانونی هند را می توان به سیاست کلی توسعه اقتصادی این کشور نسبت داد ، که در آن عامل جذب سرمایه خارجی بیش از هر عامل دیگری موثر است. همانطور که وزارت صنعت و تجارت در وب سایت خود اعلام کرده است ، “هند یکی از آزادترین سیستم های سرمایه گذاری در جهان است که دارای یک فضای مناسب برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی است.” توانمند سازی و صدور مجوز برای شبکه تلویزیونی عمومی باعث شده است که تلویزیون هند طی بیش از دو دهه گذشته با بیش از 800 کانال ماهواره ای خصوصی دارای مجوز ، از یک شبکه تلویزیونی دولتی به یک رسانه قدرتمند تبدیل شود.

از زمان راه اندازی کانال های تلویزیونی خصوصی در سال 1991 ، “دردارشان” ، تلویزیون ملی هند ، کاهش چشمگیر تماشاگران را نشان داده و تصمیم گرفته است با این شبکه ها رقابت کند و طیف گسترده ای از برنامه های تجاری را ارائه دهد. از آسیب های تجارت نیز در امان نماند ، بنابراین برای افزایش درآمد تبلیغاتی خود ، برنامه ای مشابه برنامه های شبکه های خصوصی طراحی کرد و بیشتر وقت خود را به برنامه های سرگرمی مانند سینما و پخش رویدادهای ورزشی از جمله کریکت اختصاص می داد. این تغییر در عمل باعث شده منتقدان کارهای این گروه را به اختصاص بیشتر وقت پخش خود به بخش خصوصی اختصاص دهند و این امر صرفاً بر نیازها و علایق مخاطبان ثروتمندتر و کمتر بر روی مسائلی مانند تحصیل ، بهداشت ، فقر ، گرسنگی است. خودکشی را نقد می کند.

مالکیت شرکت تغییر دیگری بعد از معامله است. زیرا افزایش سرمایه گذاری غیر رسانه ای در رسانه ها بسیار چشمگیر است.

به عنوان مثال ، شرکت املاک و مستغلات Roswell تعدادی کانال تلویزیونی راه اندازی کرده است. علاوه بر سرمایه گذاری در شرکت های غیر رسانه ای در بخش رسانه ، شرکت های رسانه ای در بخش غیر رسانه ای نیز سرمایه گذاری می کنند. به عنوان مثال ، DB2 ، صاحب بزرگترین روزنامه هند ، دینک باسکار ، یک شرکت استخراج معدن یا Asel Group راه اندازی کرده است که با سرمایه گذاری در بخشهایی مانند بسته بندی ، آموزش ، سرگرمی و فلزات گرانبها و فناوری در حال تبدیل شدن به یک غول جدید تجاری است.

ورود به پای قدرت در عرصه تلویزیون

فقدان قوانین منسجم برای مدیریت و مالکیت رسانه های خبری تلویزیون این امکان را برای گروه های مختلف از شرکت های ملی و بین المللی گرفته تا گروه های سیاسی و افراد و خانواده های ثروتمند فراهم کرده است که می توانند مالکیت رسانه ها را در اختیار بگیرند.

گروه های سیاسی مانند تامیل نادو ، تلگرام ، معلیام و کانادا در چهار ایالت پخش می کنند که بیش از یک سوم کل کانال های تلویزیونی هند را تشکیل می دهند. در آندرا پرادش ، تنها دو یا سه کانال توسط سیاستمداران کنترل نمی شود. بنابراین ، دلیل رشد شبکه های خبری پوشش مردم نیست ، بلکه انتشار دیدگاه ها و تبلیغات بازیگران قدرت است. این امر چنان رایج است که به یک قانون نانوشته برای تازه واردان تبدیل شده است. تا این افراد با ایجاد یک کانال تلویزیونی خبر از ورود خود دهند.

اگر از نظر حق آزادی بیان به این پدیده نگاه کنیم ، مشکلی ایجاد نمی کند. زیرا سیاستمداران نیز حق ابراز عقاید خود را دارند و صداهای مختلف می توانند یکدیگر را خنثی کنند. اما مشکل بوجود می آید زیرا از یک طرف ، این روند عرصه دموکراتیک را برای کسانی که سرمایه های کلانی می گیرند و بازیگران کمتر مرفه را بیرون می اندازند اشباع می کند و از طرف دیگر ، پول هنگفتی که سیاستمداران وارد بازی می کنند ، رسانه ها را ناراحت می کند و بازیگران بی طرف اخبار مسابقه.

طبقه بندی رسانه های هند در رابطه با جریان قدرت و ثروت

چاكراوارتي ، فيلسوف و نظريه پرداز هندي ، يك مدل سه بعدي ارائه مي دهد كه براساس آن سيستم هاي رسانه اي هند را به سه دسته زير طبقه بندي مي كند:

1. سیستم های رسانه ای سیاسی مستقیم حزب متعلق به گروه های سیاسی یا اشخاصی که علناً به یک حزب سیاسی وابسته هستند.

2. سیستم های رسانه ای چریکی غیرمستقیم که در آن گروه های سیاسی بر رسانه ها اعمال کنترل و نفوذ می کنند ، به عنوان مثال علیه انتشار تبلیغات و اخبار مخرب یا دروغ.

3. سیستم های رسانه ای شبکه رایج ترین نوع رسانه در هند هستند و مشخص نیست که چه کسی آنها را کنترل و کنترل می کند. در این سیستم ها ، بخش قابل توجهی از سرمایه از منابع غیرقانونی و مشکوک تأمین می شود ، اخبار پولی در آنها کاملاً رایج است و رویکردی غیرشفاف و عملی دارند. زیرا نیروی محرکه فعالیتهای آنها ایدئولوژی نیست ، بلکه ملاحظات سیاسی و اقتصادی کوتاه مدت و بلند مدت است.

طبقه بندی ارائه شده توسط رسانه های هند به وضوح نشان می دهد که آزادی بدون قید و شرط رسانه های خصوصی هند منافع سیاسی و اقتصادی بسیاری از صاحبان آنها را تأمین می کند و از منطق سودمندانه آنها در رسانه های شخصی خود استفاده می کند.

پیام تمام شد