فوتبال خود ما هستیم – رویداد برتر

به گزارش رویداد برتر در یادداشتی تمرین سوم پژمان رهبر می نویسد: «در مناظره اعضای دو باشگاه آلومینیوم و نساجی، بدون توجه به صدایی که پیشتر پس از فینال شنیده بود، صادقی به کارنامه نابغه محمد نوازی می چسبد و مقایسه او با گذشته الهام بخش است. صادقی البته مشخصاتی هم دارد که انصافا بازیکنی شاخص و درجه یک بوده و سال ها در استقلال و تیم ملی درخشیده است.

اما نکته (مثلاً) آرزوهای یک بازیکن مشهور اما بازنشسته است که دوران فوتبالش به نوعی به پایان رسیده است. در مورد محمد نوازی هم همین اتفاق افتاد و او اگرچه در چند پست به عنوان مربی کار کرد، اما این حرفه مانند دوران بازیگری نیست که فقط با توپ با توانایی، قدرت و استعداد ذاتی اش ارتقا پیدا کند.

مربیگری شکل جدیدی از فوتبال است که چندان به بازیگری نمی پردازد. اگرچه اگر این مکان را استنشاق کنیم، می‌توانیم مربی بهتری شویم، اما این یک حوزه دیگر است، بنابراین وقتی صحبت از مربیان می‌شود، ارزش آن را دارد که سوابق گذشته و صادقانه بگویم، خاخام‌های راست‌گرا را بایگانی کنیم. چون موضوع تغییر کرده و به حوزه جدیدی رفته است.

ساکت الهامی که اکنون با کسب دو جام در سه سال و نجات نساجی از سقوط در سال گذشته به شهرت رسیده است، نزدیک به دو دهه به عنوان مربی فعالیت کرده است. چه کارها و چه سختی هایی به امید اینکه قدم به جلو برود. انتظار یک عمر اعتماد پس از کمک به کریمی، حجازی و صمد و مربیگری در اتکا و کاوه. یک عمر، تا اینکه یک روز محمدرضا زنوزی به این فکر می کند که دستیار رسول خطیبی در ماشین را سرمربی تراکتور کند. تیم ورشکسته دنیزلی با کسب جام و سهمیه به این نتیجه رسید که برگشت پذیر نیست، اما او برای اولین بار موفق به کسب نام سرمربی خود شد و انتظار طولانی و آزاردهنده به پایان رسید.

بنابراین حتی اگر یک مربی موفق توپی را به زیر بغلش نزند، به این معنی نیست که او نمی تواند در شغل جدید خود با فوتبالیست های بازنشسته رقابت کند. البته سابقه صداقت و میهمان نوازی و امثال اینها قابل توجه است، اما نه تبدیل شدن به باشگاه ناشنوایان و مهاجمان که اکنون جایگاه قابل توجه و چشمگیرتری دارند.

این البته به الهام خلاصه نمی شود و بارها گفته شده که مربیانی که سابقه باشگاهی قابل توجهی ندارند، با این چوب نوازش کرده اند. از مجید جلالی و بهمن فروتن تا افرادی که نقششان در لیگ امسال کم نیست. که کار خوب و موفقیتش از گلوی فوتبالیست های سابق پایین نمی رود و آن وقت است که زمان آن فرا می رسد که به یاد گذشته بیفتی که چه کسی بودی و چه کسی …

طبق معمول همچنان به دنبال عناوین اول و تمرکز بر روی خود هستند، اما با حافظه کم می توانند نگاه خود را به سمت افراد دیگر معطوف کنند.

خیلی وقت بود که می خواستم در این مورد بنویسم، اما تا به امروز باقی مانده است و این یک ویدیوی عجیب از امیرحسین صادقی است که البته من را شگفت زده نکرد. انگار پدیده ساکی یا ساری در اروپا با این نگاه تحقیرآمیز و جبران مضاعف بردهای خود را دریافت کند. قضاوت در پس زمینه حسادت به دلیل موقعیتی که حتی کمی خشم به آن وابسته است. بر اساس همان نگاه بازنشستگان معروف فوتبال که: ما فوتبال خودمان هستیم.

انتهای پیام/