نقدی بر جواب‌های یک کلمه‌ای و بی‌خطر عادل فردوسی‌پور
عادل فردوسی پور در زمان هدایت برنامه 90 از اهالی فوتبال انتظار داشت با صمیمیت و صمیمیت کامل در برنامه حضور داشته باشند و به سوالاتی که پرسیده پاسخ کامل و جامع بدهند. این یک روند بسیار دلپذیر و قابل دفاع از سوی مجری یکی از چالش برانگیزترین برنامه های تلویزیونی بود و این رویکرد حقایق و پشت صحنه فوتبال ایران را در برنامه دوشنبه شب عادل آشکار کرد.
حالا اما حدود سه سال است که فردوسی پور از شبکه سه اخراج شده و دیگر خبری از برنامه 90 نیست. در این بین هر جا که عادل حضور داشته باشد، اگر خبرنگاری حضور داشته باشد، از او می‌پرسد که آیا می‌تواند برای اجرا یا گزارش فوتبال دوباره در تلویزیون حاضر شود؟
عادل به خوبی به این موضوع واقف است و با علم به این موضوع در مناسبت های مختلف از جمله مسابقات تیم فوتبال، نمایش فیلم و… از گفتگو با خبرنگاران لذت می برد، اما وقتی درباره همین سوال مهم می پرسد همه منتظر او هستند. ، سوال می پرسند، سعی می کنند بخندند و شوخی کنند و چیزی مانند “دیگر چه؟” برای منحرف کردن بحث.
این یک حق طبیعی است که عادل فردوسی پور در مورد اتفاقات شبکه سه سیما سیاست سکوت را در پیش بگیرد، اما بد نیست، برای مخاطبان و طرفدارانش کمی جذاب بود، اما تکرار عادل دیگر آن جذابیت و لذت را ندارد. و یادم می‌آورد که فردوسی پور به هر دلیلی حالا دوست دارد سوژه خبرنگاران شود، حتی اگر بداند به سوالات مهم و کلیدی پاسخ نمی‌دهد. او احتمالاً دوست دارد هر از چند گاهی نام خود را به گونه ای امن در اذهان خبرگزاری ها، خبرگزاری ها و افکار عمومی حفظ کند تا از آفت فراموشی در فضای پر سر و صدا رسانه ها مصون بماند.
اتخاذ این روش نیز مانند سیاست سکوت حق طبیعی است و در این زمینه قابل نقد نیست، اما این سوال پیش می آید که آیا مهمانان برنامه او به سوالات مهم او می خندیدند؟ و گفتند: چه اشکالی دارد؟ به عنوان مجری و مخاطب چه احساسی داشتید؟
254 251