جشنواره داستان کوتاه زاینده رود، صرفاً یک مسابقه نباشد

نفیسه مرادی نویسنده معاصر در گفت وگو با رویداد برتر و ضمن اشاره به اینکه جشنوارۀ دانشجویی داستان کوتاه زاینده رود به ویژه برای افرادی که اثر منتشرشده ندارند انگیزه ای است تا اثر خود را ارائه دهند و از طریق وارد شدن به یک رقابت داستان خود را در معرض نقد و ارزیابی بگذارند بیان کرد: در دوره اول این جشنواره که شخصاً در آن شرکت کردم نشست ها و کارگاه های آموزشی مفیدی طی سه روز برگزار شد که مطالب آموزنده و آموزشی خوبی را در زمینه داستان نویسی به شرکت کنندگان ارائه می داد.

او با اشاره به اینکه امسال این جشنواره به چند استان محدودشده است افزود: البته که بهتر است این جشنواره سراسری برگزار می شد و آثار روایی نیز در قالب های متنوع تری در جشنواره قابل ارائه باشد و مخاطبان بیشتری نیز داشته باشد. در حال حاضر این جایزه تنها به داستان اختصاص دارد درصورتی که اگر اَشکال دیگری از روایت همچون ناداستان نیز در فراخوان جشنواره مطرح می شد قطعاً آثاری بیشتر و متنوع تری به جشنواره ارائه می شد و طیف گسترده ای از افراد که به طورکلی در حوزۀ روایت و نه فقط در حیطۀ داستان در حال فعالیت هستند نیز به این بهانه دور یکدیگر جمع می شدند.

نویسنده مجموعه شعر «لبخندی که سهم من نبود» و رمان «گذر» خاطرنشان کرد: یکی از مواردی که در سال های اخیر لطمه زیادی به حوزه داستان نویسی وارد کرده عجله در منتشر کردن آثار است. من در سال های اخیر شاهد مجموعه داستان هایی بوده ام که ایده های خوبی دارند ولی بسیار شتاب زده نوشته شده اند؛ اگر عجله برای چاپ وجود نداشته باشد و نویسنده زمان کافی به بازنویسی اثر و کار کردن روی زبانِ اثر اختصاص بدهد و اثر خود را با چند نویسنده حرفه ای تر به اشتراک گذاشته و  بازخورد بگیرد و بر مبنای بازخوردها داستان هایش را بازخوانی و بازنویسی کند قطعاً نتیجه مطلوب تری به دست می آید و آثار منتشرشده نیز کیفیت بهتری خواهند داشت.

مرادی که با اثر خود به نام «بعد از نیامدنت» برگزیده اولین دوره جشنواره دانشجویی داستان کوتاه زاینده رود بوده است در خصوص خط روایی این داستان گفت: محتوای داستان درخصوص مشکلاتی بود که یک دختر جوان پس از یک رابطه عاطفی نافرجام با آن ها دست وپنجه نرم می کرد؛ دختری که اهل جنوب بود و مادر و خواهر دوقلوی خود را در زمان جنگ از دست داده بود و در همان سال ها با پدرش به اصفهان مهاجرت کرد و ساکن این شهر شده بود.

او افزود: زمانی که من این داستان را نوشتم رمان اولم که هیچ گاه منتشر نشد را به تازگی به پایان رسانده بودم؛ همچنین تعدادی داستان کوتاه داشتم که هیچ گاه آن ها را به محک ارزیابی نگذاشته بودم و هیچ کس آن ها را نخوانده بود. زمانی که فراخوان این جایزه را به طور اتفاقی دیدم دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی بودم و احساس کردم دوست دارم نظر دیگران را در خصوص اثری که خلق کرده ام بشنوم و فرصت خوبی بود که داستانم که ازقضا ماجرای آن در اصفهان هم می گذشت را به این جشنواره دانشجویی ارائه دهم.

این نویسنده افزود: علاوه بر آن نظر داوران و بازخورد آن ها و آشنا شدن با سایر داستان نویسان جوان نیز برای من ارزشمند بود. هنگامی که اثر من در این جشنواره برگزیده شد خوشحال بودم از اینکه داستانم ازنظر داورانی که آثارشان را دوست داشتم و دنبال می کردم قابل قبول بوده و دارای نقاط قوتی بوده که در جشنواره برگزیده شده است.

مرادی گفت: برگزیده شدن در این جشنواره برای من انگیزه خوبی برای ادامه راه بود؛ به نوعی این موفقیت ها کار را برای افراد جدی تر می کند و نوشتن برای نویسنده ای که شاید از روی تفنن دست به قلم شده است اهمیت بیشتری پیدا کرده و سبب می شود که حرفه ای تر به موضوع نگاه کند.

او در خصوص اهمیت برگزاری این جشنواره در کمک به احیای زاینده رود نیز بیان کرد: اگر در این زمینه به این جشنواره صرفاً به عنوان یک مسابقه نگاه نشده و از کارشناسان محیط زیست کمک گرفته شود می توان در طی برگزاری و همین طور در مراسم اختتامیه جشنواره آموزش های مفیدی در خصوص حفظ و نگهداری محیط زیست ارائه داد.

انتهای پیام