روز جمهوری هند

روز جمهوری هند، روزی است که قانون اساسی این کشور در ۲۶ ژانویه ۱۹۵۰ به اجرا درآمد و هندوستان رسماً به یک جمهوری مستقل تبدیل شد. این روز باشکوه، بیش از یک تعطیلی ملی، نمادی از تولد حکومتی مردمی و بر پایه اصول دموکراتیک است. در این تاریخ، هندوستان مسیر خود را از یک مستعمره سابق بریتانیا به یک جمهوری کامل تغییر داد و قانون اساسی خود را به عنوان سند حاکم بر مردم و برای مردم، تثبیت کرد.

اهمیت روز جمهوری از آن رو است که این جشن، نه تنها یادآور یک رویداد تاریخی، بلکه جشن اراده ملتی است که حاکمیت خویش را بر پایه عدالت، آزادی و برابری بنا نهاد. این روز فرصتی است تا هر هندی، در هر گوشه از این سرزمین پهناور، با افتخار به ارزش های دموکراتیک خود بیندیشد و در جشن های پرشور و رنگارنگی که سراسر کشور را فرا می گیرد، سهیم شود. دهلی نو، پایتخت باشکوه هند، کانون این جشن ها است، جایی که رژه های نظامی چشمگیر و نمایش های فرهنگی خیره کننده، تصویری زنده از وحدت در کثرت این ملت را به جهانیان ارائه می دهد.

۱. پیشینه تاریخی و ریشه های روز جمهوری هند

برای درک کامل شکوه و اهمیت روز جمهوری هند، باید سفری کوتاه به تاریخ پرفراز و نشیب این سرزمین داشته باشیم. این روز نه تنها یک جشن ملی، بلکه نقطه ای اوج در مبارزات طولانی هندی ها برای خودگردانی و آزادی است.

۱.۱. پس از استقلال: نیاز به یک قانون اساسی جدید

تصور کنید ملتی پس از قرن ها سلطه بیگانه، سرانجام در ۱۵ اوت ۱۹۴۷ طعم شیرین استقلال هند را می چشد. این لحظه تاریخی، اگرچه پایانی بر حکمرانی بریتانیا بود، اما آغازی بر چالش های بزرگ تر برای ساختن یک کشور مستقل و مقتدر محسوب می شد. با این حال، کشور هنوز از یک قانون اساسی دائمی برخوردار نبود و برای اداره امور، موقتاً از قانون دولت هند مصوب سال ۱۹۳۵ استفاده می شد. این وضعیت، نیاز مبرم به تدوین سندی بنیادین را آشکار می ساخت که مبانی حکمرانی، حقوق شهروندان و مسیر آینده هند را ترسیم کند.

در پی این نیاز، مجمع قانون اساسی هند تشکیل شد. وظیفه این مجمع تاریخی، چیزی کمتر از خلق یک منشور ملی نبود؛ منشوری که نه تنها هویتی مستقل به هند ببخشد، بلکه اصول عدالت اجتماعی و دموکراسی را برای نسل های آینده تضمین کند. اعضای مجمع، با درک عمیق از تنوع فرهنگی و اجتماعی هند، تلاش کردند تا قانونی را تدوین کنند که بازتاب دهنده آرمان ها و آرزوهای تمامی مردم این سرزمین باشد. این فرایند، خود گامی بزرگ در جهت تحقق واقعی حاکمیت ملی بود.

۱.۲. نقش محوری دکتر بی. آر. آمبدکار

در میان چهره های برجسته مجمع قانون اساسی، نامی به درخشش ستارگان می درخشد: دکتر بی. آر. آمبدکار (B. R. Ambedkar). او کسی بود که ریاست کمیته تدوین پیش نویس قانون اساسی را بر عهده داشت و به درستی لقب «پدر قانون اساسی هند» را به خود اختصاص داد. آمبدکار، حقوقدان، اقتصاددان، سیاستمدار و اصلاح طلب اجتماعی برجسته ای بود که نه تنها با هوش و نبوغ خود، بلکه با تجربه زیسته از نابرابری های اجتماعی، عمیقاً به اصول برابری و عدالت باور داشت.

کار او و تیمش، صرفاً تدوین یک متن حقوقی نبود؛ بلکه ایجاد یک چارچوب دموکراتیک بود که می توانست کشور را از پس تفاوت ها و چالش های بی شمار آن، متحد سازد. آمبدکار با بصیرت و دوراندیشی خود، تضمین کرد که قانون اساسی هند نه تنها یک سند حقوقی، بلکه سندی زنده باشد که با نیازهای متغیر جامعه رشد کند و به همه شهروندان، بدون در نظر گرفتن طبقه، دین یا جنسیت، فرصت های برابر اعطا کند. او با تأکید بر حقوق اساسی و اصول راهبردی، نقشی فراموش نشدنی در شکل گیری هویتی مستقل و دموکراتیک برای هند ایفا کرد.

۱.۳. از پرانا سوراج تا اجرای قانون اساسی

انتخاب تاریخ ۲۶ ژانویه هند برای روز جمهوری هند، ریشه ای عمیق در تاریخ مبارزات این کشور دارد. این تاریخ، به اعلامیه تاریخی «پرانا سوراج (Purna Swaraj)» یا «استقلال کامل» توسط کنگره ملی هند در سال ۱۹۳۰ بازمی گردد. در آن زمان، رهبران هند به رهبری مهاتما گاندی، تصمیم گرفتند که دیگر به خودگردانی در چارچوب امپراتوری بریتانیا قانع نیستند و خواستار استقلال کامل شدند. ۲۶ ژانویه ۱۹۳۰ به عنوان روز استقلال در نظر گرفته شد و هر ساله جشن گرفته می شد، با وجود اینکه استقلال واقعی در ۱۵ اوت ۱۹۴۷ به دست آمد.

پس از سال ها تلاش و کار مداوم، مجمع قانون اساسی سرانجام پیش نویس قانون اساسی را در ۲۶ نوامبر ۱۹۴۹ تصویب کرد. اما برای پاسداشت خاطره و اهمیت پرانا سوراج، تصمیم گرفته شد که اجرای نهایی قانون اساسی در ۲۶ ژانویه ۱۹۵۰ باشد. این انتخاب، نه تنها ادای احترامی به مبارزات گذشته بود، بلکه به طور نمادین، تحقق رویای استقلال کامل را که بیست سال قبل اعلام شده بود، به ارمغان آورد. در این روز بود که هند رسماً به یک جمهوری مستقل تبدیل شد و به طور کامل از هرگونه وابستگی به بریتانیا رهایی یافت، تا سرنوشت خود را با دستان خویش رقم زند.

۱.۴. قانون اساسی هند: سندی بنیادین

قانون اساسی هند، صرفاً مجموعه ای از قوانین نیست؛ این سند، روح یک ملت است که در کلمات و اصول آن دمیده شده. با ویژگی های منحصربه فرد خود، این قانون به عنوان طولانی ترین قانون اساسی مکتوب جهان شناخته می شود که شامل تعداد بالای مقالات، بخش ها و اصلاحیه ها است. این گستردگی، بیانگر تلاش عمیق و همه جانبه برای پوشش دادن تمام ابعاد یک جامعه متنوع و پیچیده مانند هند است.

در هسته این سند بنیادین، اصول کلیدی مانند عدالت، آزادی، برابری، برادری و دموکراسی جای گرفته اند. این اصول، نه تنها چارچوب قانونی کشور را تشکیل می دهند، بلکه به عنوان راهنمایی برای زندگی اجتماعی و سیاسی شهروندان هند عمل می کنند. قانون اساسی هند، با تضمین حقوق اساسی و آزادی های فردی، آرمان های بنیان گذاران ملت را برای ایجاد یک جامعه عادلانه و برابر منعکس می کند. این سند، چراغ راهی برای دموکراسی هند است که حتی پس از گذشت دهه ها، همچنان زنده و پویا باقی مانده و به عنوان ستونی محکم برای حاکمیت قانون در این کشور عمل می کند.

«ما، مردم هند، با درایت کامل، تصمیم گرفته ایم که هند را به یک جمهوری سوسیالیستی، سکولار، دموکراتیک و مستقل تبدیل کنیم و برای تمامی شهروندان خود عدالت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، آزادی اندیشه، بیان، عقیده، ایمان و پرستش، برابری مقام و فرصت، و برادری را تضمین کنیم، تا کرامت فرد و وحدت و تمامیت ملت را حفظ کنیم.»

۲. جشن ها و مراسم باشکوه روز جمهوری

روز جمهوری هند، فرصتی بی نظیر برای تجربه حس غرور ملی و وحدت در تنوع بی کران این سرزمین است. هر ساله در ۲۶ ژانویه هند، سراسر کشور غرق در جشن و سرور می شود و مراسم باشکوهی به یاد این روز تاریخی برگزار می گردد. این جشن ها، از رژه های نظامی چشمگیر گرفته تا نمایش های فرهنگی رنگین، همه و همه نمادی از قدرت و روح دموکراتیک هند هستند.

۲.۱. مراسم اصلی در پایتخت، دهلی نو

اگر بخواهیم اوج شکوه و تجلی روز جمهوری هند را تجربه کنیم، باید خود را به دهلی نو، پایتخت هند برسانیم. این شهر، کانون اصلی جشن ها است و هر ساله میزبان مراسمی است که در سرتاسر جهان کمتر نظیری برای آن می توان یافت.

۲.۱.۱. ادای احترام به شهدا در آمار جوان جیوتی

مراسم روز جمهوری هند، با یک حرکت عمیق و تأثربرانگیز آغاز می شود: ادای احترام نخست وزیر هند در آمار جوان جیوتی (Amar Jawan Jyoti). این بنای یادبود سرباز گمنام، که در زیر دروازه هند (India Gate) قرار گرفته، یادآور جان فشانی بی دریغ نیروهای مسلح هند است. تصور کنید نخست وزیر با احترام کامل، حلقه های گل را بر این بنا می گذارد؛ این لحظه، نمادی قدرتمند از قدردانی ملت از قهرمانانی است که جان خود را فدای آزادی و حاکمیت کشور کرده اند.

صدای سکوت دو دقیقه ای، در فضای اطراف طنین انداز می شود و تمامی حاضران را به تأمل در ایثار این عزیزان وا می دارد. این شروع معنوی، حال و هوای مراسم را با حس میهن پرستی و احترام عمیق در هم می آمیزد و به مخاطب یادآوری می کند که آزادی امروز، مدیون از خودگذشتگی های دیروز است.

۲.۱.۲. رژه بزرگ روز جمهوری در کارتاویا پات (Kartavya Path)

پس از ادای احترام به شهدا، نوبت به قلب جشن های روز جمهوری در دهلی نو می رسد: رژه باشکوهی که در مسیر کارتاویا پات (Kartavya Path) برگزار می شود. این رژه، که از راشتراپاتی بهاوان (کاخ رئیس جمهور) آغاز شده و تا دروازه هند ادامه می یابد، نه تنها نمایشی از قدرت نظامی و تنوع فرهنگی هند است، بلکه یک جشن بزرگ برای تمامی شهروندان محسوب می شود.

مراسم با افراشتن پرچم هند در روز جمهوری توسط رئیس جمهور هند، نواخته شدن سرود ملی و شلیک ۲۱ تیر تشریفاتی آغاز می شود. این لحظه، هر بیننده ای را به وجد می آورد و حس غرور ملی را تا اعماق وجودش می کشاند. در ادامه، رژه به چند بخش اصلی تقسیم می شود که هر یک به نوبه خود، داستانی از هند را روایت می کنند:

1. نمایش قدرت نظامی: یگان های ارتش، نیروی دریایی، نیروی هوایی و نیروهای شبه نظامی با رژه های باشکوه و منظم خود، قدرت دفاعی هند را به نمایش می گذارند. تانک ها، موشک ها، رادارهای پیشرفته و دیگر تجهیزات ساخت هند، با ابهت از مقابل دیدگان عبور می کنند و پیامی واضح از توانایی های نظامی این کشور به جهان مخابره می کنند. این بخش، تأکیدی بر آمادگی هند برای دفاع از مرزها و حاکمیت خود است.
2. نمایش تنوع فرهنگی: شناورهای نمایشی (Tableaux) از ایالت ها و مناطق مختلف هند، قلب این رژه را تشکیل می دهند. هر شناور، داستانی از فرهنگ غنی، سنت ها، هنرها، رقص ها و دستاوردهای منحصر به فرد یک ایالت را به تصویر می کشد. تماشای این شناورهای رنگارنگ و پر از جزئیات، سفری بصری در میان هزاران سال تاریخ و تنوع بی نظیر فرهنگی هند است و شعار «وحدت در کثرت» را به زیبایی تجلی می بخشد.
3. اجراهای هنری: دانش آموزان و گروه های فرهنگی از سراسر کشور، با رقص ها و موسیقی های محلی و سنتی خود، شور و هیجانی وصف ناپذیر به مراسم می بخشند. این اجراها، بیانگر استعدادهای هنری و پویایی جوانان هند است و نشان می دهد که سنت ها چگونه در کنار مدرنیته، در حال پیشرفت هستند.
4. نمایش های هوایی (Flypast): اوج هیجان مراسم، نمایش های نفس گیر و هماهنگ تیم های آکروباتیک نیروی هوایی هند مانند سوریا کیران و سارانگ است. هواپیماهای جنگنده با مانورهای خیره کننده خود، اشکال زیبایی را در آسمان دهلی نو خلق می کنند و نمادی از دقت، هماهنگی و برتری هوایی هند هستند. این نمایش ها، معمولاً با غروب آفتاب به پایان می رسند و خاطره ای فراموش نشدنی را برای تماشاگران رقم می زنند.
5. یگان های ویژه: در این رژه، شاهد حضور یگان های منحصر به فردی نیز هستیم؛ مانند هنگ سواره نظام ۶۱، که تنها واحد سواره نظام فعال جهان محسوب می شود و یگان شترمرغان نیروی مرزی با لباس ها و تزئینات خاص خود. این یگان ها، نه تنها به تاریخ نظامی هند ارجاع می دهند، بلکه با نمایش های خیره کننده خود، جذابیت رژه را دوچندان می کنند.

۲.۱.۳. میهمان ویژه مراسم

یکی از سنت های دیرینه و پرمعنای روز جمهوری هند، دعوت از یک رهبر خارجی به عنوان میهمان ویژه روز جمهوری هند است. این میهمان، که معمولاً یک رئیس جمهور یا نخست وزیر از کشوری دیگر است، نه تنها به مراسم شکوه می بخشد، بلکه نمادی از روابط دیپلماتیک و استراتژیک هند با کشورهای جهان به شمار می رود. انتخاب میهمان، غالباً با در نظر گرفتن منافع سیاسی، اقتصادی و امنیتی هند صورت می گیرد و فرصتی برای تقویت پیوندهای بین المللی فراهم می کند.

در طول سالیان متمادی، بسیاری از شخصیت های برجسته جهانی، از جمله امانوئل مکرون (رئیس جمهور فرانسه)، باراک اوباما (رئیس جمهور اسبق آمریکا) و نلسون ماندلا (رهبر فقید آفریقای جنوبی)، افتخار حضور در این مراسم را داشته اند. این حضورها، نه تنها ابعاد جهانی جشن ۲۶ ژانویه هند را برجسته می کند، بلکه نشان از احترام و اعتبار بین المللی هند در صحنه جهانی دارد و حس همراهی با ملت های دیگر را در جشن دموکراسی هند به ارمغان می آورد.

۲.۲. توزیع جوایز و افتخارات ملی

روز جمهوری هند، تنها به رژه های نظامی و نمایش های فرهنگی محدود نمی شود؛ این روز همچنین فرصتی برای قدردانی از ایثارگری ها و دستاوردهای برجسته شهروندان و نظامیان هند است. در این زمان، رئیس جمهور هند، جوایز و افتخارات ملی متعددی را به افراد شایسته اعطا می کند.

۲.۲.۱. جوایز شجاعت (Gallantry Awards)

این جوایز، بالاترین نشان های شجاعت در هند محسوب می شوند و برای قدردانی از شجاعت فوق العاده نظامیان و شهروندانی اعطا می گردند که با جسارت بی بدیل، خود را در معرض خطر قرار داده اند. در میان این جوایز، نام هایی چون «پارام ویر چاکرا (Param Vir Chakra)» که بالاترین نشان نظامی هند است و «آشوک چاکرا (Ashok Chakra)» که برای شجاعت بی نظیر در زمان صلح اهدا می شود، به گوش می رسد. «ماها ویر چاکرا»، «کیرتی چاکرا»، «ویر چاکرا» و «شائوریا چاکرا» نیز از دیگر نشان های شجاعت هستند که به نظامیان و غیرنظامیان برای فداکاری هایشان اعطا می شوند. این جوایز، یادآور این نکته اند که روح قهرمانی در هر گوشه از این سرزمین زنده است.

۲.۲.۲. جوایز شهروندی (Civilian Awards – Padma Awards)

جوایز پادما (Padma Awards)، از دیگر افتخارات ملی مهم هستند که توسط رئیس جمهور هند اعطا می شوند. این جوایز شامل «پادما ویبهوشان (Padma Vibhushan)»، «پادما بوشان (Padma Bhushan)» و «پادما شری (Padma Shri)» می شوند و برای تقدیر از خدمات برجسته در زمینه های مختلفی چون هنر، علم، ادبیات، ورزش، خدمات عمومی و سایر عرصه های اجتماعی اهدا می گردند. این جوایز نه تنها بیانگر احترام به برترین های هر حوزه است، بلکه نمادی از تشویق به تعالی و خدمت به جامعه محسوب می شود. دریافت این جوایز، افتخاری بزرگ برای هر شهروند هندی به شمار می آید.

جوایز پادما به سه دسته تقسیم می شوند که به ترتیب اهمیت و اولویت عبارتند از:

• پادما ویبهوشان: برای خدمات استثنایی و ممتاز. این دومین نشان عالی شهروندی است.
• پادما بوشان: برای خدمات ممتاز در رده بالا. این سومین نشان عالی شهروندی است.
• پادما شری: برای خدمات ممتاز. این چهارمین نشان عالی شهروندی است.

۲.۲.۳. سایر جوایز

علاوه بر جوایز نظامی و شهروندی، در این ایام جوایز دیگری نیز اعطا می شوند که شامل جوایز پلیس برای شجاعت و خدمات متمایز، جوایز خدمات اصلاحی برای کارکنان زندان ها و جوایز ملی برای کودکان (Pradhan Mantri Rashtriya Bal Puraskar) می شوند. این جوایز به کودکانی که دستاوردهای استثنایی در زمینه هایی مانند شجاعت، نوآوری، هنر، ورزش و خدمات اجتماعی داشته اند، اعطا می شود. این مراسم، نشان می دهد که هند به تمامی اقشار جامعه، از قهرمانان نظامی و دانشمندان گرفته تا کودکان نخبه، ارج می نهد و برای پیشرفت و تعالی آن ها ارزش قائل است.

۲.۳. مراسم بیتیگ ریتریت (Beating Retreat Ceremony)

جشن های روز جمهوری هند، با مراسمی باشکوه و عمیقاً نمادین به نام «بیتیگ ریتریت (Beating Retreat Ceremony)» به پایان می رسد. این مراسم که در عصر ۲۹ ژانویه، یعنی سه روز پس از روز جمهوری هند برگزار می شود، حال و هوایی خاص و دلنشین دارد و به عنوان پایان رسمی جشن ها شناخته می شود. مکان برگزاری آن، تپه رایسینا و ویجی چوک، درست در مقابل کاخ ریاست جمهوری هند (Rashtrapati Bhavan) است، جایی که معماری باشکوه ساختمان های دولتی، با نورپردازی ویژه، صحنه ای فراموش نشدنی را خلق می کند.

تاریخچه این مراسم به قرن هفدهم در انگلستان بازمی گردد، زمانی که در غروب آفتاب با نواختن طبل ها، به سربازان علامت بازگشت به اردوگاه داده می شد. هند این سنت را در سال ۱۹۵۵ و در جریان بازدید ملکه الیزابت دوم پذیرفت و از آن زمان تاکنون، به بخش جدایی ناپذیری از جشن های ملی تبدیل شده است.

در این مراسم، گروه های موسیقی نظامی و شبه نظامی هند، با هماهنگی و نظم بی نظیر خود، قطعات موسیقی میهن پرستانه و سنتی را اجرا می کنند. نوای سرودهای محبوب مانند «ساره جهان سه اچا» (Sare Jahan Se Achha) به معنای «بهتر از تمامی جهان» و «آی مره وطن که لوگو» (Aye Mere Watan Ke Logo) به معنای «ای مردم کشورم»، قلب هر شنونده ای را به لرزه درمی آورد و حس عمیق عشق به میهن را بیدار می کند.

مراسم با غروب خورشید و پایین کشیدن پرچم ملی، به اوج خود می رسد. پس از آن، نورپردازی ساختمان های دولتی آغاز می شود و تمامی بناهای باشکوه در دهلی نو، با نوری درخشان می درخشند. این لحظه، نمادی از پایان یک دوره جشن و آغاز دوره جدیدی از امید و تلاش برای آینده هند است. بیتیگ ریتریت، نه تنها یک نمایش نظامی، بلکه یک تجربه حسی و عاطفی است که روح وحدت و میهن پرستی را در دل هر هندی زنده نگه می دارد و به یاد می آورد که چگونه این ملت در کنار یکدیگر، تاریخ خود را می سازد.

۳. اهمیت ملی و نمادین روز جمهوری در جامعه هند

روز جمهوری هند، فراتر از یک تعطیلی ملی، ستونی اساسی در هویت مدرن و دموکراتیک این کشور است. این روز، هر ساله فرصتی برای تأمل در مسیر پر فراز و نشیب ملتی است که با عزم راسخ، سرنوشت خود را به دست گرفت و بنیادی محکم برای آینده ای روشن بنا نهاد. اهمیت این روز در جامعه هند، از چندین جنبه قابل بررسی است:

• تقویت حس وحدت ملی و غرور میهن پرستی: جشن های باشکوه روز جمهوری هند، از دهلی نو تا کوچک ترین روستاها، مردم را گرد هم می آورد. تماشای رژه های نظامی، شناورهای فرهنگی ایالت های مختلف و اجراهای هنری متنوع، حس غرور مشترک و تعلق به یک ملت واحد را در میان شهروندان تقویت می کند. این روز، یادآور این است که با وجود تمامی تفاوت های زبانی، فرهنگی و مذهبی، همه هندی ها در یک هویت ملی مشترک سهیم هستند.
• یادآوری مستمر ارزش های دموکراتیک و حاکمیت قانون: ۲۶ ژانویه هند، تاریخ به اجرا درآمدن قانون اساسی هند است. این سند، که پایه های دموکراسی، عدالت، آزادی و برابری را در هند بنا نهاده، در این روز دوباره مورد تأکید قرار می گیرد. این مراسم ها، به مردم یادآوری می کنند که حقوق و مسئولیت هایشان به عنوان شهروندان یک جمهوری دموکراتیک چیست و اهمیت حفظ این اصول برای پایداری کشور چقدر حیاتی است.
• نمایش هویت «یک هند واحد در تنوع بی نظیر» به جهان: رژه های روز جمهوری هند، با نمایش یگان های نظامی و شناورهای فرهنگی از تمامی ایالت ها، به جهانیان نشان می دهد که هند چگونه قادر است تنوع بی نظیر خود را در قالب یک ملت متحد و دموکراتیک حفظ کند. این نمایش، پیامی قدرتمند از همزیستی و هماهنگی در یکی از متنوع ترین کشورهای جهان است و تصویر هند را به عنوان یک کشور با ثبات و پویا، در صحنه بین المللی تقویت می کند.
• نقش این روز در شکل گیری و تثبیت هویت مدرن و دموکراتیک هند: با گذشت بیش از هفتاد سال از اجرای قانون اساسی، روز جمهوری هند به نمادی از پایداری و تاب آوری دموکراسی هند تبدیل شده است. این روز، فرصتی برای ملت است تا به دستاوردهای خود در مسیر دموکراسی و پیشرفت اجتماعی بنگرد و همزمان، به چالش ها و فرصت های پیش رو بیندیشد. این مراسم ها، نسل های جدید را با ارزش های بنیادین کشور آشنا می سازند و آن ها را به مشارکت فعال در ساختن آینده ای بهتر ترغیب می کنند.

در نهایت، روز جمهوری هند نه تنها جشنی برای گذشته است، بلکه یک تعهد برای آینده محسوب می شود. این روز، یادآور قدرت ملت برای تعیین سرنوشت خود، و اهمیت حفظ اصول دموکراتیکی است که این کشور را به یکی از بزرگ ترین دموکراسی های جهان تبدیل کرده است. در این روز، حس همراهی با میلیون ها هندی در سراسر جهان، نه تنها یک رویداد، بلکه یک تجربه عمیق و پر معنا است.

نتیجه گیری

روز جمهوری هند، که هر ساله در ۲۶ ژانویه با شکوه و عظمت برگزار می شود، یکی از مهم ترین روزهای ملی این سرزمین پهناور است. این روز، نماد تولد یک ملت مستقل و دموکراتیک است، زمانی که قانون اساسی هند به اجرا درآمد و هندوستان رسماً به یک جمهوری تبدیل شد. از لحظه اعلام «پرانا سوراج» در سال ۱۹۳۰ تا تلاش های بی وقفه کمیته تدوین قانون اساسی به رهبری دکتر بی. آر. آمبدکار، هر گام در تاریخ این روز، داستانی از اراده و مقاومت ملتی را روایت می کند که به دنبال حاکمیت و عدالت بود.

جشن های روز جمهوری در دهلی نو، با رژه های نظامی خیره کننده در کارتاویا پات، ادای احترام به شهدا در آمار جوان جیوتی، و نمایش های فرهنگی رنگین که تنوع بی نظیر هند را به تصویر می کشند، هر ساله میلیون ها نفر را مجذوب خود می کند. این مراسم ها، نه تنها نمایشی از قدرت نظامی و غنای فرهنگی هند هستند، بلکه پیامی از وحدت در کثرت را به جهانیان مخابره می کنند. از اهدای جوایز شجاعت در هند و جوایز پادما به قهرمانان و پیشگامان، تا مراسم بیتیگ ریتریت که با نوای موسیقی میهن پرستانه و نورپردازی بناهای دولتی، پایان بخش جشن هاست، هر بخش از این روز، حس عمیق میهن پرستی و غرور ملی را تقویت می کند.

در نهایت، روز جمهوری هند نه تنها جشن گذشته و دستاوردهای آن است، بلکه یادآور مسئولیت های جاری شهروندی و چشم انداز آینده هند است. این روز به همه هندی ها یادآوری می کند که برای ساختن آینده ای روشن تر، باید همواره ارزش ها و اصول مندرج در قانون اساسی هند را حفظ و ترویج کرد. این تعهد به دموکراسی، عدالت و برابری، راهنمای مسیر هند در قرن بیست و یکم خواهد بود و این کشور را به سوی شکوفایی و پیشرفت هرچه بیشتر رهنمون خواهد ساخت.