در هفته های اخیر افراد، گروه های دوستانه یا محلی و همچنین سازمان های تجاری و ورزشی مرتبط با کوهنوردی و طبیعت گردی، حفاظت از محیط زیست و گردشگری به مسائلی که سراسر ایران را ملتهب کرده پاسخ داده اند. اگر مدیران کشور به این اعتراضات و اقدامات و واکنش ها توجه جدی و منصفانه داشته باشند قطعا به نفع دولت و مردم خواهد بود. در این یادداشت نکاتی را از گفته ها و متن های ارسال شده توسط کوهنوردان و طبیعت دوستان در شبکه های اجتماعی وام گرفته ام.
بی‌توجهی به نارضایتی‌های گسترده اخیر مسئولان و نسبت دادن اعتراض‌ها به عوامل عمومی خارجی یا گروه محدودی از «اخلال‌گران» متأسفانه جلوه‌ای از شیوه مدیریتی است که دهه‌هاست بر اکثریت نهادها حاکم بوده است. یادآوری می‌کنم که مدیران نهادهای ورزشی که در یک فرآیند ظاهراً گزینشی منصوب شده‌اند، مدام به ورزشکاران نگاه کرده‌اند و به جای پاسخگویی در قبال گروهی که رهبری می‌کنند، به جای مسئولیت گروهی. رسیدگی به آنها و در بیشتر موارد از پاسخگویی به نواقص و خطاهای دستگاه خود اجتناب می کنند. در رشته کوه نوردی خیلی ها نمی دانند که در اوایل دهه 60 سازمان تربیت بدنی طی بخشنامه ای تعطیلی تمامی گروه ها و باشگاه های کوهنوردی را اعلام کرد و این ماده را در «آیین نامه تشکیل کوهستان» گنجاند. گروه های کوهنوردی» مصوب 2008. 1362: «عضویت در گروه های سنگنوردی مختص برادران است». این تصمیم نابخردانه که حذف آن سال ها به طول انجامید (و هیچ مسئولی نیز از آن عذرخواهی نکرده است) در کنار سایر محدودیت های اعمال شده برای بانوان کوهنورد، باعث نارضایتی گسترده و تقابل بین کوهنوردان و فدراسیون کوهنوردی شد. این گونه احکام و دستورات باعث اتلاف وقت و انرژی دو طرف شد و بی شک یکی از دلایل مهاجرت بسیاری از کوهنوردان با استعداد مردان و زنان به خارج از کشور بود.
اگر بخواهیم از تقابل حکومت هایی که خود را پیشرو توده های مردم می دانند و ایرانیان مثال بزنیم، نیاز به پایان نامه و کتاب است و البته امروزه هر شهروندی می تواند چندین نمونه را پیش روی خود مرور کند. . اما برای مثالی دیگر در رشته کوهنوردی و صخره نوردی و برای اثبات اینکه اشتباهات چندین دهه است ادامه داشته است، برخورد اخیر با الناز رکابی قهرمان سنگنوردی را یادآوری می کنیم. پس از گذشت بیش از چند دهه از برخوردهای فراری استعدادها، مدیران ورزش کشور و سایر محافل، بار دیگر موضوعی را مطرح کردند که اصلاً روز نیست، آن را پیچیده کردند و حتی برای برخی افراد ضعیف در رسانه ها خوراک فراهم کردند. آرزوهای این کشور و مردمش
سال‌هاست که فعالیت کوهنوردی روز به روز سخت‌تر و محدودتر شده است که دلیل آن تنگ نظری دیرینه است که بسیاری از شخصیت‌های مستعد را در این نهاد ورزشی به حاشیه برده است و همچنین کاهش مداوم ارزش پول ملی. کاهش اعتبار پاسپورت کشور و بد بودن روابط خارجی. علاوه بر این، محیط و منظر کوهستانی کشور دستخوش انواع مداخلات مخرب است و در این شرایط مسئولان وزارت ورزش و انجمن کوهنوردی بیشتر وقت و انرژی خود را صرف چاره اندیشی می کنند. در این زمینه ها بی دلیل خرج چیزهایی می کنند که به «خط قرمز» تبدیل شده است.
گردشگری نیز از همین مشکل پررنگ شدن خطوط قرمز کاذب و بی ریشه و نرفتن در مسیری رنج می برد که کشورهایی با منابع طبیعی و فرهنگی کمتر از ایران پیموده اند و از آن بهره برده اند. به عنوان مثال تنها می توان گفت که حجاب اجباری برای خارجی ها و عدم امکان استفاده از کارت های اعتباری بین المللی در ایران دو عامل بسیار مخرب در جذب گردشگر خارجی است.
در هفته‌های اخیر، علی‌رغم اختلالات شدیدی که توسط سازمان‌های دولتی ایجاد شده، تعداد زیادی از کوهنوردان، مربیان سنگنوردی، رهبران گروه‌ها و باشگاه‌های کوهنوردی، مسئولان شرکت‌های گردشگری، فعالان محیط‌زیست و منابع طبیعی، تورگردانان و راهنمایان طبیعت گردی حضور یافته‌اند. اینترنت و پیام رسان ها (و این یکی دیگر از عوامل تضعیف توان کشور در جذب گردشگر خارجی است) هزاران پیام در فضای مجازی مبنی بر اعتراض خود به شیوه های مدیریتی متولیان ورزش، گردشگری و گردشگری منتشر شد. میراث طبیعی و فرهنگی یکی از اعتراضات زیست محیطی مربوط به خبر صدور مجوز برای استخراج 5000 معدن بود که شکی نیست بیشتر آنها تولید سنگ و ماسه یا بهتر است بگوییم فروش خاک معادن است. خانه برای گرفتن یک مشت دلار
علاوه بر این، در هفته های اخیر، جامعه سنگ نوردی و سایر ورزشکاران و همچنین دوستداران محیط زیست اعلام کرده اند که با مطالبات اساسی معترضانی که به خیابان آمده اند، همسو می شوند و می گویند و می نویسند که این رویدادهای اعتراضی ریشه در نارسایی نهادینه شده نظام حکومتی کشور.
امیدواریم این بار شاهد تحولی اساسی در نهادهای رهبری و حکومتی کشور باشیم تا از دست رفتن سرمایه های اجتماعی و طبیعی را احساس نکنیم.
* فعال محیط زیست
4747